بر اساس نتایج این پژوهش، فقر بیش از آنکه گریبانگیر بیکاران باشد، شاغلان را درگیر خود کرده است
مطلب پیش رو گزارشی است، تحت عنوان «مکان هایی که رویای آمریکایی مرده» که توسط توماس فلوریش در پایگاه ۲۴۷wallst.com منتشر گردیده هرچند تارنماهای دیگری نیز سعی کرده‌اند محتوای این گزارش را که برگرفته از پژوهشی در دانشگاه هاروارد با محوریت برابری فرصت‌ها در ایالات متحده بوده است، انعکاس دهند، باید اشاره کرد که این پروژه به نوعی تدوین یک نقشه فرهنگی و اجتماعی است و بر اساس شاخص‌هایی وضعیت رویای امریکایی را در جغرافیای امریکا ارزیابی نموده است.
امید آمریکایی، خودکشی، مصرف مواد مخدر و الکل مروری بر کتاب مردگان ناامیدی و آینده نظام سرمایه داری
این نوشتار مروری است بر کتاب «مردگان ناامیدی و آینده نظام سرمایه داری» نوشته اقتصاددان «انه کیس» و برنده جایزه نوبل «انگس دیتن» که توسط انتشارات دانشگاه پرینستون در ۱۷ مارچ ۲۰۲۰ در ۳۲۵ صفحه منتشر شده است.
نظام سلامت بی‌رحم سرمایه داری، پاشنه آشیل ایالات متحده
آن کیس و آنگوس داتون در یادداشتی که ۲۶ فروردین سال جاری در نیویورک‌تایمز منتشر کرده‌اند تأکید دارند نظام حاضر در ایالات متحده از طبقه فقیر و کارگر برای تولید ثروت برای ثروتمندان استفاده می‌کند.
آیا مرگ رویای آمریکایی یک قیل و داد پوپولیستی است؟!
مایکل آر استرین، مدیر مطالعات سیاست‌های اقتصادی در موسسه بنیاد اقتصاد آمریکایی، در این مطلب که با عنوان «رؤیای آمریکایی زنده و سالم است» و در ۳۱ ژانویه ۲۰۲۰ در تارنمای وال استریت
ژورنال منتشر شده است،که به دفاع از رویای امریکایی می پردازد و ادعا می کند که به حرف مخالفان پوپولیست گوش نکنید: اقتصاد آمریکا همچنان شغل‌ها، درآمد بالاتر و تحرک اجتماعی صعودی را به کسانی که بیش از بقیه به آنها نیاز دارند اختصاص می‌دهد. وی به نکته ظریفی در انتهای مقاله اشاره می‌کند که تکرار مرگ رویای آمریکایی به ایجاد یاس و ناامیدی در آمریکا منجر خواهد شد و خسارت و آسیب‌های فراوانی به اقتصاد وارد خواهد ساخت و این درست همان دلیلی است که مخالفان مرگ رویای امریکایی با آمار و بازنمایی مطلوب از آن به فکر چاره هستند. لازم به ذکر است که این مقاله اقتباسی از کتاب جدید اوست با عنوان «رویای آمریکایی نمرده است، (اما پوپولیسم می‌تواند آن را بکشد)»، که توسط تمپلتون پرس در ۲۵ فوریه منتشر شده است
داستان گنگسترها، سلاطین مواد مخدر، و زامبی ها در فرهنگ پاپ
پل ای. کانتور، استاد دانشگاه ویرجینیا و پژوهشگر فرهنگ عامه و منتقد رسانه¬ای، در طی مصاحبه ای با رایان مک مکن تحت عنوان «وجه تیره رویای آمریکایی » که در ۱۲ نوامبر ۲۰۱۹ در تارنمای موسسه میسز منتشر شده است، رویای امریکایی را در آخرین اثر وی پیرامون وجوه تاریک فرهنگ پاپ امریکایی مورد کنکاش قرار می دهد. کانتور در «فرهنگ پاپ و جنبه تیره رویای آمریکایی: یعنی مردان فریب، گنگسترها، سلاطین مواد مخدر، و زامبی‌ها »، کاری را انجام می‌دهد که شروعش با کتاب «گیلیگان آنباند: فرهنگ پاپ در عصر جهانی سازی » در سال ۲۰۰۱ بود و «دست نامرئی در فرهنگ عامه: آزادی در برابر اقتدار در تلویزیون و فیلم آمریکایی » نوشته سال ۲۰۱۲ ادامه آن محسوب می شود. در این مصاحبه آنچه که بیش از
هر چیزی خودنمایی می کند، معرفی ابعادی است که رویای آمریکایی در طول سالیان در قالب بازنمایی تلویزیونی و سینمایی نقاط تاریکی از وجوه اصلی خود را نیز نمایان ساخته است و این رویاسازی حتی عناصری تاریک و سیاه را برای تبین خود به کار گرفته که بخشی از ایده آمریکای رویایی است. لذا نباید گفت که رویای آمریکایی مبرا از تیرگی و سیاهی بوده است.
برای روایتگری مرگ رویای امریکا می توان به سینما امید داشت!
در شماره اسبق این ماهنامه در یادداشت «تبعیض‌های اجتماعی در سرزمین فرصت‌ها» به مسئله بیعدالتیها و چالش‌های اجتماعی در آمریکا پرداختیم و اینکه چگونه با وجود معضلات گسترده در سطوح مختلف، دستگاه تبلیغاتی این کشور تلاش می‌کند تا تصویری جذاب از این کشور در ذهن افکار عمومی جهان ساخته و پرداخته شود. تلاش شد غیرواقعی بودن این تصویرسازی‌ها با استناد به گزارش‌های معتبر بین‌المللی و نیز بر پایه آمارهای موسسات آمریکایی تبیین شوند. واقعیتی که استراتژیست‌های بنامی همچون جوزف نای را هم بر این داشته تا نسبت به بحران افول آمریکا به رهبران این کشور هشدار بدهند.[۱]
روایتی بدون روتوش از رویای آمریکایی و وضعیت نظام سلامت این کشور
اگر یک آمریکایی، خوش شانس باشد و از آن شش نفری که در هر هزار تولد از دنیا می‌روند، نباشد، احتمالاً حدود ۷۶ سال عمر می‌کند، ازجمله ۱۴ درصدی که ۱۵ تا ۶۰ سال بیشتر عمر نمی‌کنند. اینکه این چند ده سال عمر برای حدود ۳۳۰ میلیون آمریکایی به چه صورت می‌گذرد، به دو عامل بستگی دارد: فاکتورهای خطرساز از یک سو و نظام سلامت از سوی دیگر که قرار است تأثیر این فاکتورها را به حداقل برساند.
آیا رؤیای آمریکایی مرده است؟
کارول گراهام، استاد دانشگاه مریلند و نویسنده کتاب «خوشبختی برای همه؟ زندگی و امید نابرابر در جستجوی رؤیای آمریکایی» که از سوی انتشارات دانشگاه پرینستون در سال ۲۰۱۷ به چاپ رسیده است، در این مطلب با عنوان «آیا رؤیای آمریکایی واقعا مرده است؟ » که در ۲۰ژوئن۲۰۱۷ در تارنمای گاردین منتشر شده است، به گفته وی، نتایج پژوهش نشان می‌دهد احتمال اینکه مردم فقیر آمریکا اعتقاد دارند با سخت کوشی و تلاش می‌توانند پیشرفت کنند و آینده بهتری داشته باشند نسبت به مردم فقیر(تر) شبیه آنها در کشورهای آمریکای لاتین ۲۰ برابر کمتر است. در این مورد به ویژه سفیدپوستان آمریکایی نسبت به آینده بدبین هستند. لذا همواره به دنبال این پرسش است که عامل محرک این یأس چیست؟ این در حالی است که قشر کارگران سفیدپوست آمریکایی که والدینشان رؤیای آمریکایی را تجربه و در آن زندگی کردند و انتظار داشتند همین اتفاق برای فرزندانشان هم بیفتد، در حالی که اوضاع بیسار وخیم و دست نیافتنی شده است.
نقد و بررسی ترانه «ناپاک ترین قتل» اثر باب دیلن
تیم شوروک، نویسنده، مفسر و روزنامه نگار اهل واشنگتن و نویسنده کتاب جاسوسانی برای اجیر کردن: دنیای سری برونسپاری جاسوسی، در این مطلب با عنوان «جان اف کندی، باب دیلن، و مرگ رویای آمریکایی» که در ۱۳آوریل ۲۰۲۰ در تارنمای دِنیشین منتشر شده است، پیرامون ترانه جدید باب دیلن (شاعر و خواننده آمریکایی و برنده نوبل ادبیات در سال ۲۰۱۶) به نام «ناپاک ترین قتل» دست به قلم شده و از تاثیری که این ترانه بر روح جمعی امریکاییان دارد سخن می‌گوید. این ترانه به عقیده شوروک انتقادی است از آمریکای ترامپ و یک امپراتوری همیشه در حال جنگ و البته کرونازده امروز!
آمریکا در سال ۲۰۴۳
بائوبائو ژنگ، دانشمند و صاحب نظر سیاسی و وابسته تحقیقاتی به مرکز مدیریت هوش مصنوعی در دانشگاه آکسفورد و یکی از همکاران در مرکز برکمن کلاین برای اینترنت و جامعه در دانشگاه هاروارد، در این مطلب با عنوان «سال ۲۰۴۳ است. ما درپی انقلاب هوش مصنوعی به رؤیای آمریکایی جدیدی نیاز داریم » که در ۱۲ آگوست ۲۰۱۹ در تارنمای نیویورک تایمز منتشر شده است، به این موضوع اشاره داردکه در آینده باید مزایای اتوماسیون به طور گسترده ای در سرتاسر یک تور ایمنی اجتماعی گسترده توزیع شود اما در لابه لای آن متوجه می شویم که رویای امریکایی از وضعیت مطلوب خود در اواخر ۱۹۷۰ فاصله گرفته است و باید به ساخت رویایی جدید اقدام نمود. سردبیر نیویورک تایمز در مقدمه این مطلب چنین می نویسد که «این نوشتار بخشی از مقالۀ ویژه از مجموعه مجلات آینده است که در آن نویسندگان داستانهای علمی تخیلی، آینده پژوهان، فلسفه دانان و دانشمندان مطالبی را می نویسند که فکر می کنند ما طی ۱۰، ۲۰ یا ۱۰۰ سال آینده خواهیم خواند. چالشهایی که آنها در نوشته های
خود بیان می کنند -در زمان حال- تخیلی! هستند ولی مباحثی که مطرح می کنند راه را برای مسائل اساسی زمان حال روشن کرده و ما را برای آینده آماده می کنند.» نوشتار زیر هم یکی از همین داستان گونه ها است: