دکتر علی کرمی؛ پژوهشگر و تحلیلگر سیاسی و همکار در مرکز مطالعات آمریکا
نژادپرستی سیستماتیک، ویژگی نظام سیاسی آمریکا است که در هر دو حزب دموکرات و جمهوری‌خواه وجود دارد؛ به طور سنتی، جمهوری خواهان بیشتر از دموکرات‌ها نژاد پرستند و دلیل آن نیز این است که آن‌ها سفیدگرا هستند. ایالات‌متحده دارای پیشینه تاریخی طولانی از نژادپرستی است که در قوانین ضد ازدواج بین نژادی نیز متبلور گشته است. از طرف دیگر در داخل احزاب امریکا نیز مسئله نژادپرستی به یک اندازه نیست و شدت و ضعف دارد. نتایج نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که جمهوری خواهان محافظه‌کار، بیشتر از جمهوری خواهان نژادپرست هستند؛ اما مسئله کلی و مهم‌تر این است که میان دو حزب دموکرات و جمهوری‌خواه درباره مسئله کلی‌تر، تبعیض، شکاف و عدم توافق زیادی وجود دارد؛ اکثریت قریب به اتفاق دموکرات‌ها، معتقدند که آمریکائیان سیاه‌پوست و مسلمانان با مقدار زیاد یا درصد زیادی از تبعیض روبرو هستند. درک تبعیض علیه سیاه‌پوستان در پی درگذشت جورج فلوید در بین همه گروه‌ها ازجمله جمهوری خواهان، افزایش یافته است؛ اما اکثریت قریب به اتفاق دموکرات‌ها معتقدند که سیاه‌پوستان در آمریکا حتی قبل از کشته شدن فلوید، با تبعیض زیادی روبرو بودهاند. حدود نیمی از دموکرات‌ها نیز معتقدند که زنان، با تبعیض زیادی روبرو هستند. معدودی از دموکرات‌ها نیز معتقدند که مسیحیان، مردان و سفیدپوستان در آمریکا، با تبعیض بالایی روبرو هستند. در مقابل، فقط نیمی از جمهوری خواهان معتقدند که سیاه‌پوستان و مسلمانان، با تبعیض بالایی روبرو هستند و تنها حدود یک‌چهارم معتقدند که زنان نیز چنین وضعی دارند. اکثریت جمهوری خواهان معتقدند که این گروه‌ها با میزان متوسط – کم یا ناچیز تبعیض روبرو هستند.
به‌طورکلی جمهوری خواهان تمایل کمتری دارند که به وجود تبعیض علیه گروه‌ها (هر گروهی)، حداقل حتی در نظرسنجی‌ها اقرار کنند؛ اما بیشتر جمهوری خواهان معتقدند که اگر تبعیضی هم وجود داشته باشد، علیه مسیحیان و سفیدپوستان است. این تلقی‌ها از نژادپرستی و تبعیض هم بین رأی‌دهندگان وجود دارد. آمریکایی‌های سیاه‌پوست، مسلمانان و زنان، به‌احتمال‌زیاد به کاندیداهای دموکرات رأی می‌دهند. در مقابل مسیحیان، مردان و آمریکایی‌های سفیدپوست، بیشتر به کاندیداهای جمهوری‌خواه رأی می‌دهند. در سطح نخبگان سیاسی بیشتر دولتمردان زمان باراک اوباما کوشیدند تا گام‌هایی را برای تضعیف نژادپرستی و تبعیض علیه سیاه‌پوستان بردارند. دولت ترامپ برخی از سیاست‌های اوباما را -که هدف آن‌ها به‌ویژه رفع تبعیض بود- معکوس کرد و سیاست‌هایی را اتخاذ نمود که زمین بازی را بیشتر برای مسیحیان، مردان و آمریکایی‌های بومی مهیا کند.
هرچند اکثریت دموکرات‌ها و جمهوری خواهان از اعتراضات بعد از قتل جورج فلوید حمایت کرده‌اند اما این حمایت، به معنای این نیست که دو حزب، مواضع مشابه و یکسانی درباره تبعیض نژادی دارند. درواقع، میان میزان حمایت جمهوری خواهان و دموکرات‌ها از اعتراضات ضد نژادپرستی، شکاف زیادی وجود دارد. در آخرین نظرسنجی اکونومیست،۷۳ درصد از دموکرات‌ها گفته‌اند که اعتراضات خشونت‌آمیز را تأیید می‌کنند، درحالی‌که فقط ۲۷ درصد از جمهوری خواهان از این مسئله حمایت کرده‌اند. همچنین، بر اساس جدیدترین نظرسنجی یاهو نیوز،[۱] دموکرات‌ها و جمهوری خواهان در مورد مسالمت‌آمیز بودن اعتراض‌ها، ادامه یافتن و طول کشیدن و محرک‌های آنان، توافق نظر ندارند. در این نظرسنجی، دموکرات‌ها ۴۰ درصد بیشتر از جمهوری خواهان معتقد بودهاند که این اعتراضات، مسالمت‌آمیز بوده و سه‌چهارم جمهوری خواهان نیز گفته‌اند که خواهان توقف فوری اعتراضات هستند، آن‌هم در مقابل کمتر از یک‌چهارم دموکرات‌ها؛ در مقابل جمهوری خواهان نیز ۴۴ درصد بیشتر از دموکرات‌ها معتقدند که این اعتراضات در درجه اول از تنفرات تاریخی نسبت به پلیس ریشه گرفته، درحالی‌که بیشتر دموکرات‌ها معتقدند که این اعتراضات، ناشی از خواست واقعی مردم برای پاسخگویی پلیس است. این واقعیت که دموکرات‌ها و جمهوری خواهان در مورد انگیزه‌های اعتراض، دچار شکاف و قطبیت هستند، بسیار مهم بوده زیرا نشان‌دهنده نگرش متفاوت جمهوری خواهان و دموکرات‌ها نسبت به مسئله نژادپرستی در امریکا است. در جواب این سؤال که آیا در امریکا، نژادپرستی سیستماتیک وجود دارد یا خیر، نتایج نظرسنجی‌ها حاکی از تفاوت نظرات میان دموکرات و جمهوری خواهان در این زمینه است.
احزاب سیاسی و تاریخ پیچیده با نژاد سیاه‌پوستانی که می‌توانستند رأی بدهند، از دهه ۱۸۶۰ تا حدود اواسط دهه ۱۹۳۰، از احزاب جمهوری‌خواه حمایت می‌کردند. برای این مسئله، فشارها و کشش‌هایی وجود داشت؛ جمهوری خواهان معتقد بودند که از حق رأی حمایت کنند. آمریکایی‌های آفریقایی تا این تاریخ، این حزب را تنها راه برای رسیدن به خواست‌ها و اهداف خود می‌دیدند. فردریک داگلاس در این رابطه معتقد است که حزب جمهوری‌خواه به‌مثابه کشتی است و همه چیزهای دیگر، دریا که دریا هم خطرناک است. حزب دموکرات در قرن نوزدهم، سازمانی طرفدار سفیدپوستان بود که چندان متمایل به آمریکایی‌های سیاه‌پوست نبود. یک گروه از سیاستمداران محافظه‌کار معروف به بوربون‌ها، احزاب دموکراتیک جنوبی را تحت کنترل داشتند. به‌عنوان‌مثال در قرن بیستم، نام رسمی سازمان مسلط در آلاباما، حزب دموکرات و محافظه‌کار آلاباما بود. بوربون‌ها مخالفان جمهوری‌خواه خود را رادیکال می‌نامیدند. دموکرات‌ها نیز غالباً محافظه‌کاران خطاب می‌شدند؛ دلیل آن هم تأکید و اصرارشان بر عدم‌تغییر و حفظ وضع حال مانند گذشته بوده است.
مهاجرت بزرگ آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار از جنوب -که درست قبل از ورود امریکا به جنگ جهانی اول آغاز شد- بسیاری از سیاه‌پوستان را به شهرهایی آورد که می‌توانستند، آزادانه رأی دهند و آن‌ها را با سازمان‌های محلی حزب دموکرات پیوند داد و حزب دموکرات نیز به‌تدریج، به پتانسیل‌های آرا سیاه‌پوستان پی برد. با پایان رکود بزرگ، همراه با وعده‌های موجود در برنامه‌های نیو دیل، رأی‌دهندگان سیاه‌پوست را به حزب دموکرات سوق داد. اکثریت قریب به اتفاق سیاه‌پوستان از کاندیداتوری فرانکلین دی روزولت برای ریاست جمهوری امریکا، در سال ۱۹۳۶ حمایت کردند. تصویب قانون حقوق مدنی در سال ۱۹۶۴ و قانون رأی‌دهی در سال ۱۹۶۵، به تغییر بیشتر اوضاع به نفع دموکرات‌ها منجر شد که از هر دو اقدام حمایت می‌کردند. موضوعی که می‌تواند نمایانگر تاریخ حزبی امریکا در مورد مسئله سیاهان باشد، این است که درحالی‌که ۲۳ نفر از اعضای کنگره اول، سیاه‌پوستان جمهوری‌خواه بودند، تنها ۹ عضو از ۱۴۰ عضو بعدی کنگره -که سیاه‌پوست بودهاند- از این حزب بودهاند.
- منابع:
- https://docs.cdn.yougov.com/86ijosd7cy/20200611_yahoo_race_police_covid_crosstabs.pdf
- https://www.usatoday.com/story/news/factcheck/2020/06/18/fact-check-democrats-republicans-and-complicated-history-race/3208378001/
- https://fivethirtyeight.com/features/republicans-and-democrats-increasingly-agree-on-the-protests-but-not-why-people-are-protesting/
- https://fivethirtyeight.com/features/theres-still-a-huge-partisan-gap-in-how-americans-see-discrimination/
- https://www.nytimes.com/2020/03/18/opinion/trump-republicans-racism.html
[۱]. Yahoo! News Race and Politics – June 11, 2020 June 9 – 10, 2020 – 1,570 U.S. Adults