بیمار آمریکایی: چقدر ترامپ به فاجعه کرونا دامن می‌زند

گرگ ترنر^[۱] با لبخند تلخی می‌گوید “هرگز تصور نمی‌کردم که لازم باشد چنین کاری انجام دهم”، گویی احساس می‌کند مجبور به عذرخواهی شده باشد. یک بعد ازظهر دوشنبه بارانی در آلامدا^[۲]، کالیفرنیاست. ترنر ۵۵ ساله که اهل ورزش است، یکی از ده‌ها آمریکاییست که راهی بانک غذا^[۳]ی شهر می‌شود. وقتی از او پرسیدند آیا شغلش را از دست داده، دستش را بالا آورد و جلوی دهانش قرار داد. او سه هفته پیش بدون هیچ ملاحظه‌ای پس از ۱۵ سال کار بعنوان متصدی دستگاه برای فروشنده شرکت سهامی دودو پوینت^[۴]، غول صنعت مواد شیمیایی، بیکار شد.

کیندی هاتز^[۵] مدیر بانک غذا می‌گوید “مردم ۱۰ برابر بیشتر از حد معمول به اینجا می‌آیند و هر روز نیز تعدادشان بیشتر می‌شود”. او برای آنکه از عهده این ازدحام برآید، تصمیم گرفت که توزیع غذا را به منطقه صنعتی در حومه شهر منتقل کند. صف دریافت کنندگان تا دو بلوک ادامه دارد. همه چیز طبق قاعده پیش می‌رود.

اگر شخصی با اتومبیل سر برسد، به او اجازه نمی‌دهند شیشه‌هایش را پایین بکشد. وقتی راننده به توقفگاه می‌رسد، موتور را خاموش و صندوق عقب را باز می‌کند. سپس سه مددکار با ماسک محافظ یکی پس از دیگری می‌آیند و سه ساک کاغذی را در صندوق می‌گذارند. یکی از ساک‌ها حاوی غذاهای فاسد نشدنی، یکی حاوی محصولات لبنی، و سومی حاوی میوه و سبزیجات است. هیچ حرفی رد و بدل نمی‌شود. تمام چیزی که می‌شنوید صدای باران است که بر سقف اتومبیل برخورد می‌کند. 

• تصاویری از دهه ۱۹۳۰

بحران کرونا ویروس در هیچ جایی از آمریکا تا این حد محسوس نیست که در این مراکز توزیع غذا مشاهده می‌شود. یک بانک غذا در شیکاگو در یک روز بیش از سه تن غذا را توزیع نمود. در منهتن، صف توزیع غذا تا چندین بلوک ادامه دارد. اگر صحنه سیاه و سفید بود، به سختی می‌شد آن را از تصاویر دهه ۱۹۳۰ تشخیص داد.

وقتی دونالد ترامپ سه سال پیش به عنوان رئیس جمهور سوگند خورد، متعهد گردید که به غرور و قدرت ملی بیفزاید. ترامپ در سخنرانی افتتاحیه خود در ۲۰ ژانویه سال ۲۰۱۷ گفت “ما مشاغل خود را پس می‌گیریم. ما ثروتمان را پس می‌گیریم”. او حتی از رهایی زمین از “مصیبت بیماری‌ها” صحبت کرد. او می‌گفت “غرور ملی جدیدی روحمان را خواهد نواخت، دیدگاهمان را ارتقا خواهد داد، و دسته بندی‌هایمان را از بین خواهد برد”.  

اکنون کرونا ویروس این کشور را در بزرگ‌ترین بحران از زمان رکود اقتصادی بزرگ تاکنون فرو برده است. آن دوره در پاییز ۱۹۲۹ با ورشکستگی بورس سهام نیویورک شروع شد و با هوشیاری جمعی کنترل گردید. بیماری همه گیر^[۶] بر تمام کشورهای این سیاره تاثیر می‌گذارد، اما در هیچ کجا در دنیای غرب کمبودها اینگونه بیرحمانه نمایان نشده است که در ایالات متحده خود را نشان می‌دهد. در پایان فوریه، رئیس جمهور آمریکا ادعا کرد که دولتش کنترل کامل اوضاع را در دست دارد. اما اکنون تعداد مبتلایان نزدیک به ۵۰۰۰۰۰ نفر است. بیمارستان‌ها در نیویورک، دترویت و نیواورلئان بندرت از عهده رسیدگی به افراد بیمار برمی‌آیند.

• رهبر جهانی ناتوان

ضمنا ایالات متحده برخلاف نقشی که در بحران‌های قبلی جهان ایفا نمود، اکنون بعنوان رهبر جهانی ناتوان است. این کشور در حال حاضر بیش از حد با خود درگیری دارد. ترامپ، مثل همیشه، با حمله به سازمانی بین‌المللی یعنی سازمان بهداشت جهانی^[۷] می‌کوشد خود را نجات دهد. این سازمان مبارزه جهانی علیه بحران را هماهنگ می‌سازد. ترامپ تهدید کرده است که بودجه سازمان بهداشت جهانی را قطع می‌کند زیرا مدعی است که این سازمان در رابطه با کرونا اشتباه نمود.

ترامپ در سخنرانی افتتاحی خود در ژانویه ۲۰۱۷ همچنین گفت: “آمریکا برنده شدن را دوباره آغاز خواهد کرد، برنده شدنی که پیشتر تجربه نکرده است”. اکنون ایالات متحده در مبارزه جهانی علیه این ویروس به کودک مشکل آفرینی بدل گشته است. درحالیکه چین و کره جنوبی جلوی گسترش سرایت ویروس را گرفته‌اند و بخش‌هایی از اروپا می‌کوشند بتدریج به حالت عادی برگردند، ایالات متحده یکی پس از دیگری رکورد منفی بجا می‌گذارد. عفونت در هیچ کشور دیگری تا این حد سرایت نکرده است و خود کاخ سفید پیش‌بینی می‌کند که تا پاییز ۲۴۰۰۰۰ نفر در اثر این بیماری فوت کنند. مطالعه مرکزی دولت فدرال در شهر سنت لوئیس در میسوری نشان می‌دهد که تا ماه ژوئن ۴۷ میلیون آمریکایی شغل خود را از دست خواهند داد.       

• ترامپ کرونا را کم اهمیت تلقی کرد

رئیس جمهور به کرونا اهمیت نداد و در صدد بود در طول چند ماه بحران را سرکوب کند. او نمی‌توانست تصمیم‌گیری کند که ویروس را جدی تلقی نماید یا آن را بعنوان اوهام افرادی از حزب دمکرات نادیده بگیرد. بنظر می‌رسید که آن را موضوعی در رابطه با انتخاب مجدد خود می‌بیند.

مشاوران ترامپ بارها و بارها مسائل را به او گوشزد کرده‌اند، اما تاثیری ندارد. وقتی رئیس جمهور جمعه هفته پیش اعلام می‌نمود که قرار است مراکزی برای کنترل بیماری به مردم توصیه کنند که در اماکن عمومی از ماسک استفاده کنند، بیدرنگ افزود که فکر نمی‌کند که خودش حتی از یکی از آن‌ها استفاده نماید. “خودم این کار را نمی‌کنم، بهیچوجه”. حرف‌های او مسلما هیچ مشکلی را حل نمی‌کند.

اما پاندمی^[۸] نیز ضعف‌هایی را آشکار می‌کند که قبلا در انتخاب ترامپ وجود داشت: نظام ورشکسته بهداشت و سلامتی که بیش از همیشه مورد نیاز است، و نظام سرمایه داری که در اوقات رونق اقتصادی مهار شدنی نیست، و در هنگام ورشکستگی بی‌مهاباست. اما مهم‌تر از همه، پاندمی چهره دمکراسی را نشان داد که فراموش کرده است چگونه از پس مشکل برآید.

• آیا جهان شاهد فروپاشی ابرقدرت است؟

همانطور که دانشمند علوم سیاسی واشنگتن راش دوشی^[۹] بدان اشاره می‌کند، آیا جهان شاهد فروپاشی ابرقدرت است؟ آیا ایالات متحده با لحظه “سوئز^[۱۰]” روبروست؟ در پاییز ۱۹۵۶، مصر در نزاع بر سر کانال سوئز برنده شد، و به دنیا نشان داد که دیگر روزهای سلطه بریتانیا به سر آمده است. 

نشانه‌های پایان دوران آمریکا اغلب بروز کرده است اما علائم بحران هرگز به این روشنی نبوده که اکنون است. با توجه به اینکه ویروس از بازاری در ووهان گسترش یافت که در آن جانوران عجیب به فروش می‌رسید، چین نخستین کشوریست که دچار پاندمی شده است. اکنون حمل و نقل هوایی کالاهای کمیاب به ایالات متحده دایر است: تب سنج‌ها، ماسک‌ها و گان^[۱۱]‌های محافظ.

آیا شاهد تغییری در تعادل قدرتیم؟

حمل بار با هواپیما از شانگهای به نیویورک نشانه همکاری و نیز نشانه حرکت ماهرانه‌ایست. تصویر پکن که آسایش ایالات متحده را فراهم می‌کند، گویی که کشوری در حال توسعه است، نمایشگر تغییر در تعادل جهانی قدرت است: بیمار آمریکایی تحت مراقبت دکتر چینی مهربان ولی جدی قرار داد.

نیاز مبرم آمریکایی‌ها به کمک بیش از هر جایی در نیویورک، بزرگ‌ترین شهر این کشور، مشاهده می‌شود. در آنجا بیمارستان‌ها بخاطر ازدحام مردم در رابطه با پاندمی در حال بهم‌ریختگی است. جاناتان مارشال^[۱۲]، رئیس بخش اورژانس بیمارستان میامونیدس^[۱۳] می‌گوید “بیمارستان ما تقریبا بطور کامل پر از بیماران کرونایی است”. این بزرگ‌ترین بیمارستان بروکلین با بیش از ۷۰۰ تخت است. وقتی مارشال در یک شیفت بیمارستانی با تلفن صحبت می‌کند، از نفس می‌افتد چون همکاران دائما صحبتش را با پرسش‌هایشان قطع می کنند. مارشال از ابتدای بحران کرونا در نیویورک در آغاز ماه مارس بی‌وقفه کار کرده است.

• چرا این بیماری چنین ضربه سختی به این شهر وارد نمود؟

اگر با مارشال صحبت کنید، بسرعت روشن درمی‌یابید که هماهنگی متمرکزی وجود ندارد. بر اساس نظر اعضای انجمن پرستاری که نماینده ۴۲۰۰۰ پرستار در نیویورک است، در حدود ۸۵ درصدشان با بیماران مبتلا به کوید ۱۹ تماس داشته‌اند، اما تقریبا سه چهارمشان به لباس محافظ مناسب دسترسی نداشتند.

مارشال می‌گوید “ما تیم‌هایی داریم که اکنون بطور تمام وقت در هفته کار می‌کنند تا تجهیزات حفاظت شخصی را تهیه نمایند. او می‌گوید که از منابع شهر، ایالت و منابع شخصی بهره‌برداری کرده است. آیا از واشنگتن دستیاری به کمک او آمده است؟ مارشال می گوید “دولت ترامپ؟ خیر”. در حال حاضر بیمارستان هر ماه از محل صندوق خود چند میلیون دلار صرف مبارزه با پاندمی می‌کند. مارشال می‌گوید هنوز معلوم نیست که دولت قدمی برای کمک بردارد.

ایالات متحده واقعا می‌بایست بخوبی برای پاندمی آماده می‌بود. در سال ۲۰۱۸، تقریبا ۱۸ درصد تولید ناخالص داخلی کشور در بخش سلامت صرف شد، یعنی در کل ۶/۳ تریلیون دلار (۳/۳ تریلیون یورو). اما نظام بهداشت آمریکا فوق العاده پرهزینه و بسیار ناکارآمد است. ثروتمندان و افراد دارای شغل خوب اغلب از مراقبت بهداشتی عالی برخوردار می‌شوند. اما پول زیادی وارد صندوق شرکت‌های دارویی و بیمه می‌شود. اکنون این وضع به خاطر بی‌کفایتی سیاسی تشدید شده است. 

• همه چیز رو به راه است!

نخستین بار کوید ۱۹ در ایالات متحده در ۳۰ ژانویه در سیاتل کشف گردید یعنی همان روزی که برای نخستین بار در کره جنوبی یافت شد. شهروندان کره جنوبی بسرعت به روش تست کردن روی آوردند و بزودی توانستند ۱۰۰۰۰ مورد مشکوک در روز را تست کنند. از سوی دیگر، ترامپ در ۲۶ ژانویه در مجمع جهانی اقتصاد در داووس ادعا کرد “ما اوضاع را تحت کنترل داریم، در حال حاضر همه چیز روبراه است”.

هیچ چیز مقدم بر حقیقت نیست. ناگهان در مراکز کنترل بیماری^[۱۴] تصمیم بر آن شد که بجای استفاده از یک نوع روش تست سازمان بهداشت جهانی در مورد کرونا ویروس از تست ویژه خودشان استفاده کنند. نقص این تست بسرعت مشخص گردید و در نتیجه هفته‌ها گذشت بدون آنکه کسی قادر به تشخیص آن باشد که بیماری تا چه حد در ایالات متحده گسترش یافته است.

در ۳۰ ژانویه، سازمان بهداشت جهانی نسبت به همه گیری جهانی کرونا ویروس هشدار داد. همان روز، در کمپین رالی^[۱۵] در میشیگان، ترامپ گفت “ما در این کشور مشکل کوچکی داریم”. در اوایل فوریه، فرمانداران برخی ایالت‌ها از واشنگتن درخواست کمک کردند، آن‌ها به لباس محافظ و دستگاه تنفس نیاز داشتند و انتظار داشتند از خزانه استراتژیک کشور تامین شود. خزانه استراتژیک کشور در سال ۱۹۹۹ تحت سرپرستی ۲۰۰ کارمند در چند محل سری بوجود آمد. اما پس از پاندمی H1N1، یا آنفولانزای خوکی^[۱۶] سال ۲۰۰۹، کسری‌های این خزانه هرگز به درستی تامین نگردید.

• پرستاران در بروکلین: “در حال حاضر ما در این کشور مشکل کوچکی داریم” چه حرف نامربوطی!

در ۵ فوریه، وزیر بهداشت و خدمات انسانی الکس آزار^[۱۷] از کاخ سفید ۴ میلیارد دلار به منظور تامین لوازم مورد نیاز برای مبارزه با این بیماری درخواست نمود. اما این پول به دستش نرسید زیرا مشاورین ترامپ هنوز تصور می‌کردند که هشدار درباره کرونا ویروس اغراق آمیز است – و رئیس جمهور مشخصا می‌ترسید که خبرهای بد ارزش سهام را کاهش دهد. ترامپ همچنین امتناع می‌کرد از آنکه توصیه‌هایی در مورد پاندمی ارائه گردد.

در ۲۵ فوریه، جشن‌های ماردی گراس^[۱۸] در نیواورلئان، با ده‌ها هزار شرکت کننده در حال رقص و مشروب خواری اوج گرفت که در خیابان‌های شهر حرکت می‌کردند. درست شبیه بارهای اسکی و سرگرمی در شهر اتریشی ایشگل^[۱۹]، که یکی از مسیرهای اصلی عفونت بود که این بیماری را به آلمان و دیگر کشورهای اروپای غربی سرایت داد، این جشن کارناوالی زمینه ایده آل شیوع بیماری را فراهم نمود.

به گفته سینتیا لی شنگ^[۲۰]، رئیس جفرسون پریش^[۲۱]، ناحیه‌ای در مجاورت نیواورلئان، “ما حتی به لغو کردن ماردی گراس فکر نکردیم. می‌دانستیم ویروس در سایر بخش‌های جهان شایع است، اما تصور نمی‌کردیم که وارد آمریکا شود”. 

• “به معجزه می‌ماند – محو خواهد شد”

یک سوء تفاهم پیش آمد، و تا حد زیادی تقصیر ترامپ بود. در روزهای جشن وقتی که گروه‌های جمعیت در خیابان بوربن کار خود را می‌کردند، رئیس جمهور در واشنگتن به مردم می‌گفت این بیماری را همانند آنفولانزا تلقی کنید. دو روز بعد، رئیس جمهور حرف آخر خود را درباره غفلت از کنترل بحران بیان نمود. “از بین خواهد رفت. روزی از بین خواهد رفت (به معجزه می‌ماند)”.  

امروز مرگ و میر سرانه‌ ناحیه جفرسون پریش بیشتر از نیویورک است. تقریبا مانند هر جای دیگر ایالات متحده، به مردمی ضربه می‌زند که در ته نردبان اجتماعی- اقتصادی جای دارند. حتی پیش از این پاندمی، آمریکایی‌هایی که زیر خط فقر زندگی می‌کردند پنج برابر بیشتر از ثروتمندان در معرض خطر ابتلا به بیماری بودند.

در ایالات متحده، بیمه سلامت اغلب بطریق کارفرمای شخصی بدست می‌آید، یعنی حفظ سلامتی مستقیما در گرو شغل مردم است. افرادی که در بخش‌هایی با مزد کم کار می‌کنند، مانند خدمه رستوران، صندوق داران، یا باربران جزء، اغلب مجبورند حق بیمه را خودشان بپردازند. اما این بیمه بسیار پرهزینه است، بخصوص با توجه به آنکه در حال حاضر حداقل دستمزد در بسیاری از ایالت‌های آمریکا ۲۵/۷ دلار در ساعت است.

پس تعجبی ندارد که پاندمی بگونه نامتناسبی بر تعداد زیادی از آمریکایی‌های آفریقایی تبار تأثیر بگذارد، یعنی کسانی که درآمدشان بطور متوسط ۲۵ درصد کمتر از آمریکایی‌های سفید پوست است. آمریکاییان آفریقایی تبار بیش از حد متوسط احتمال دارد که در مشاغلی استخدام شوند که کار در خانه برایشان امکان‌پذیر نباشد و خطر ابتلا به عفونت در آن‌ها بالاست. تا وسط هفته، ۱۷۷ نفر در شیکاگو بخاطر ابتلا به این ویروس مردند؛ و بیش از ۷۰ درصدشان آمریکایی آفریقایی تبار بودند، با وجود آنکه فقط یک سوم جمعیت شهر را تشکیل می‌دهند. شهردار شیکاگو لوری لایت فوت^[۲۲] گفت “همه ما دچار بحران هستیم، اما همه ما یکسان بحران را تجربه نمی‌کنیم”.

بسیاری از رؤسای جمهور در زمانی که کشورشان بیش از همیشه نیازمند کمک است بهتر از این عمل می‌کنند: جان اف کندی کشور خود را در بحران موشک کوبا^[۲۳] هدایت نمود، جورج دبلیو بوش طی بحران مالی ۲۰۰۸ به توصیه کارشناسان گوش می‌داد. اما ترامپ به این ویروس به چشم راهی برای غلبه بر خصومت دیرین نمی‌نگرد. برعکس: او ظاهرا ویروس را نوعی توهین شخصی تلقی می‌نماید.

یکی از دلایلی که این پاندمی به کشور چنین ضربه سختی می‌زند آن است که ظاهراً هیچکس قادر نیست رئیس جمهور را از وسواس‌هایش دور کند. او مرتبا کارشناسان و متفکرین مستقل را از کاخ سفید و دولت رانده است. در همین سه سال، چهار مشاور امنیت ملی، سه رئیس ستاد و دو وزیر دفاع آمده‌اند و رفته‌اند. در سال‌های اول، کار رئیس ستاد ترامپ این بود که با رئیس جمهور درباره تصمیمات عجولانه صحبت کند. اما اکنون دو هفته است که این سمت در اختیار مارک میدوز^[۲۴] است، یعنی عضو پیشین و فوق‌العاده محافظه کار و تحریک‌پذیر کنگره از شمال کارولینا که با تعریف و تمجید از رئیس جمهور در فاکس نیوز^[۲۵] این شغل را بدست آورد.

به گفته جولیان اسمیت^[۲۶]، که بعنوان معاون مشاور امنیت ملی برای جو بایدن^[۲۷] خدمت کرد هنگامیکه بایدن معاون رئیس جمهور بود، “ترامپ دولت را بی‌اثر کرده است”. ترامپ نتوانست بسیاری از سمت‌های مهم دولتی را پر کند یا بکلی آن‌ها را منحل سازد. در یک حرکت بخصوص مصیبت بار، او گروه ضربت پاندمیک در شورای امنیت ملی را منحل نمود که رئیس جمهور باراک اوباما پس از بروز فاجعه ابولا در غرب آفریقا آن را بوجود آورده بود.

ترامپ بدون شک رویکردی نمایشی نسبت به بحران اتخاذ کرده است. رئیس جمهور بندرت به اندازه سه هفته گذشته در معرض دید بوده است، و در این مدت روزانه در کنفرانس‌های مطبوعاتی شرکت می‌کرد که می‌شد در مدت دو ساعت برگزار نمود. استراتژی حداکثر تبلیغات او نیز ظاهرا کارآمد است: رتبه تایید رئیس جمهور هرگز بالاتر از زمانی نبوده است که بحران کرونا شروع شد. اما آیا این تایید دوام خواهد یافت؟

• بی کاری “حیرت آور”

وقتی ایالات متحده در سال ۱۹۲۹ دستخوش بحران بزرگ گردید، رئیس جمهور هربرت هوور^[۲۸] می‌کوشید شادی ملی را با شوخ طبعی‌ حفظ کند. او می‌گفت بحث درباره بحران اقتصادی تنش‌آور است و می‌افزود: “چیزی که کشور درست همین حالا نیاز دارد صدای خنده خوب و بلند است. اگر کسی بتواند هر ۱۰ روز جوک خوبی بگوید، تصور می‌کنم که مشکلات ما حل خواهد شد”.  

اما آمریکایی‌ها بزودی علاقه خود به شعارهای رئیس جمهور را از دست دادند و حقایق سخت اقتصادی را می‌دیدند. در پاییز ۱۹۳۲، نرخ بیکاری در ایالات متحده تقریبا ۲۴ درصد شد. در آن سال بازده اقتصادی ۹/۱۲ درصد کاهش یافت. در انتخابات ریاست جمهوری در ۸ نوامبر ۱۹۳۲، کاندیدای دمکرات ها فرانکلین دی روزولت بر هوور، نماینده جمهوریخواهان، پیروز گردید.

به سختی بتوان زمانی را حدس زد که اقتصاد آمریکا بسرعت بازسازی شود. تعداد روزافزون بیکاران در آمریکا در رسانه‌های آمریکایی تحت عنوان “بیکاری حیرت انگیز” بیان می‌شود. فقط در سه هفته گذشته، بیش از ۱۵ میلیون آمریکایی درخواست مزایای بیکاری کرده‌اند. گلدمن ساچز^[۲۹] در تولید ناخالص داخلی در سه ماهه دوم این سال ۳۴ درصد رکود را تجربه می‌کند. این بانک ۲/۶ درصد رکود اقتصادی را در ۲۰۲۰ پیش‌بینی می نماید. به گفته میشل گرین^[۳۰]، کارمند کاخ سفید در زمان جرج دبلیو بوش که اکنون در دانشگاه جرج تاون تدریس می‌کند، در تاریخ آمریکا هرگز رئیس جمهوری با چنین اطلاعات اقتصادی ضعیفی مجددا انتخاب نشده است”.

ویروس به تمام بخش‌های اقتصادی ایالات متحده خسارت وارد کرده است. نخست به بارها، رستوران‌ها و تئاترهای نمایش و افرادی مانند متیو ویراگ^[۳۱] خسارت وارد نمود که دو سینمای نمایش فیلم‌های هنری را در بروکلین اداره می‌کند. سینماهای دارای سرویس غذا در تمام شهر شناخته شده است. شما می‌توانید در مدت تماشای فیلم غذا و شراب سفارش دهید، و این برنامه با ظرافت اجرا می‌شود، درحالیکه فیلم هنری و مستقل، و نیز نمایش‌های “شیطانی” نیمه شب، باضافه مجموعه‌هایی مانند بهترین “سینمای شهوانی اسکاندیناویایی از اوایل دهه ۱۹۷۰” را نمایش می‌دهند.

اما اکنون همه این‌ها از میان رفته است. در ۱۳ مارس، ویراگ مجبور شد ۱۹۰ کارمندش را مرخص کند (مدیران، برنامه‌ریزان، آشپزها، متصدیان بار و نورپردازان). کارمندان اجازه داشتند غذای باقیمانده و آخرین بطری‌های الکل را به خانه ببرند. ویراگ سخنرانی خداحافظی بسیار هیجان انگیزی کرد. ویراگ بخاطر می‌آورد، “می خواستیم یکدیگر را در آغوش بگیریم، اما مجاز به این کار نبودیم”.

احتمالا سینماها از جمله آخرین تاسیساتی هستند که بازگشایی خواهند شد اگر محدودیت‌ها کم شود. ویراگ می‌گوید تئاترها در اواسط ژانویه در چین بسته شد، و تاکنون هیچیک از آن‌ها بازگشایی نشده است. بزرگ‌ترین نگرانی ویراگ آن است که مشتریان چنان به خانه ماندن عادت کنند که بجای رفتن به سینما تصمیم بگیرند روی نیمکت استراحت کنند. “با مشکلی چنین پیچیده مواجه نمی‌شدیم اگر حداقل با ۵۰ درصد ظرفیت خود عمل می‌کردیم”.  

اکنون روشن می‌شود که ایالات متحده بمراتب کمتر از سایر کشورها برای مبارزه با پاندمی اقتصادی تجهیز شده است. به گفته اقتصاددان جاستین ولفرز^[۳۲]، “پیش از این هرگز چنین چیزی مشاهده نشد. ما در زمستان خوابی بسر می‌بریم و هیچکس نمی‌داند که چه وقت بیدار خواهیم شد”.

• موجودیت

دولت‌های رفاه اجتماعی اروپا ثابت کردند که برای حفظ تحرک اقتصادی در دوران تعطیلی، با انجام اقداماتی مانند برنامه مرخصی کوتاه مدت، در آلمان، و وام‌هایی با پشتیبانی دولت برای شرکت‌ها، آمادگی بهتری دارند. در ایالات متحده مشخص نیست که وجوه رفاهی حاصل از بسته ۳/۲ تریلیون دلاری کلان دولت چگونه قرار است بدست دریافت کنندگان برسد. در ضمن موجودیت بسیاری از مشاغل کوچک و متوسط در معرض خطر است. شرکت‌هایی مانند سینمای خانه هنر ویراگ با چالش وحشتناکی روبروست. افرادی مانند گرگ ترنر^[۳۳] و لیندزی کارلین^[۳۴] نیز چنین وضعی دارند.

ترنر و همسرش کارلین اکنون رفته رفته به طول زمین بیسبال در صف بانک غذا در آلامدا فکر می‌کنند. کارلین ۴۲ ساله شغلش را بعنوان صندوقدار اغذیه فروشی در نزدیکی اوکلند از دست داد. تا سه هفته پیش، تقریبا ۶۰۰۰ دلار در ماه درآمد داشتند، که در منطقه سانفرانسیسکو، درآمد چندان زیادی نیست؛ اما اکنون ترنر می‌گوید که آن‌ها “دقیقا صفر” شده‌اند. آن‌ها بیمه سلامت خود را نیز از دست داده‌اند، چون به کارفرمایشان مربوط می‌شد.

هر دو می‌کوشند تحت برنامه بیکاری قرار گیرند که توسط کنگره برای کمک به مردم راه‌اندازی گردید و طبق آن در چند ماه آینده به مردم گوشت خواهند داد، اما کارلین می‌گوید “وب سایت دائما از کار می‌افتد، ظرفیت همه چیز تکمیل شده است”. آن‌ها خط تلفن ویژه را نیز امتحان کردند، اما در این مورد هم شانسی نداشتند. همین حالا صدها هزار آمریکایی موارد مشابهی را تجربه می‌کنند. آن‌ها در خانه جلوی کامپیوتر خود می‌نشینند و می‌کوشند، اکنون که بیکار شده‌اند، راهی برای گذران زندگی خود بیابند.

برای شرکت‌های کوچک و متوسط، بسته‌ای به مبلغ ۳۵۰ میلیارد دلار در نظر گرفته شد، که بخاطر تقاضای زیاد، دولت می‌خواهد ۲۵۰ میلیارد دلار دیگر به آن بیفزاید. وزیر خزانه‌داری استیون منوچین^[۳۵] اعلام نمود که وام‌هایی به ترتیب نوبت داده می‌شود، تا به بانک‌ها کمک شود چون در شروع آوریل با درخواست‌ زیاد وام مواجه شده‌اند. ولفرز می گوید “هنوز بسیاری از کارها به درستی پیش نمی‌رود زیرا سیستم برای این نوع سرمایه‌گذاری دولتی طراحی نشده است”.

• “انهدام کامل”

دیوید کونگ^[۳۶] رئیس زنجیره بست وسترن^[۳۷] و یکی از قدرتمندترین مردان صنعت هتلداری آمریکا، در هفته‌های اخیر چند هزار نفر را تعلیق یا تعدیل نمود؛ البته نه شخصا. مدیران هتل‌ها این کار را کردند. کونگ اکنون در فونیکس^[۳۸] از درون خانه کار می‌کند، و در حال حاضر ارقامی که روی میزش گذاشته می‌شود چنان ناراحت کننده‌اند که خودش می‌گوید “هیچ چیزی وجود ندارد که بتوانم بطور معنی داری این وضع را با آن مقایسه کنم، در آخرین بحران اقتصادی در سال ۲۰۰۹، ما با ۱۶ درصد رکود مواجه شدیم. در عین حال همه تصور می‌کردیم که خیلی زیاد است. اکنون کل حرفه‌ام دچار ۹۰ درصد رکود شده، گویی کاملا منهدم شده است”.

کونگ در جلسه رئیس جمهور ترامپ حضور یافت که در ماه مارس با مدیران رده بالای صنعت هتل داری در کاخ سفید برگزار گردید. همه در آنجا بودند – رؤسای هیلتون^[۳۹]، ماریوت^[۴۰]، اینترکانتیننتال^[۴۱] و هیات^[۴۲]. فضای جلسه طوری بود که گویی رقابتی در گرفته بر سر آنکه چه کسی می‌تواند بدترین خبرها را بیان کند. ترامپ در ازای ارائه هر خلاصه وضعیت می‌گفت “بسیار متشکرم”. خود ترامپ صاحب هتل است، کونگ می‌گوید “او مشکل را درک می‌کند. او واقعا می‌خواهد به ما کمک کند اما بسته کمکی تصویب شده توسط کنگره بسیار ناچیز است”. او می‌گوید “پول بسیار کمی است، خیلی کمتر از آنکه انتظار داریم”.

برای اقتصاد ایالات متحده، بحران کرونا همانند سقوط از روی اسب بسیار بلند است. تا این اواخر، ایالات متحده قدرت اقتصادی رهبر و بی‌رقیب جهان تلقی می‌شد (با ارزشمندترین شرکت‌ها، بزرگ‌ترین بازارهای مالی، مهم‌ترین پول رایج). تقریبا با تمام معیارهای مقایسه‌ای، ایالات متحده در طول دهه گذشته رهبر بود. ارقام رشد اقتصادیش نیز معمولا بزرگ‌تر از ارقام دیگر کشورهای پیشرفته از جمله اروپا بود.

این کشور، که زمانی ثروتش به واردات نفت از خاورمیانه بستگی داشت، به صادر کننده انرژی بدل گشته است. در ضمن قبلا هرگز هیچ اقتصاد ملی منحصر بفردی به اندازه آمریکا با بخش دیجیتال خود بر صنایع آینده‌نگرانه تسلط نداشته است. بنظر نمی‌رسید که بحران‌های اقتصادی بر ایالات متحده‌ای تاثیر بگذارد، که بسرعت بر رکود مالی سال ۲۰۰۸ غلبه کرد.    

این همه آسیب پذیری آشکار و غیرمنتظره برای آمریکا، توسط سوء مدیریت ترامپ، همچنین توسط نقص‌های اساسی در نظام سلامت آن کشور برانگیخته شد. در یک شب رفاه اقتصادی کشور نابود گردید، و این رفاه به تطبیق‌پذیری شرکت‌هایش و قدرت مالی دولتش، و بیشتر به تعداد بسترهای مراقبت ویژه موجود وابسته بود. 

• این پایان سلطه اقتصادی آمریکاست؟

برخی دانشمندان اقتصاد پیش‌بینی می‌کنند که تاثیر بحران کرونا ویروس در ایالات متحده نسبت به بسیاری از دیگر کشورهای صنعتی عمیق‌تر گردد. پیش‌بینی‌های اخیر نشان می‌دهد که اقتصاد آمریکا (در محاسبه کل سال) بین ۴ تا ۷ درصد منقبض شود. تعداد روزافزونی از اقتصاددانان نیز این امید را از دست می‌دهند که این اقتصاد پس از فروپاشی سریعا احیا شود.

بنا بر تحلیل بانک دوتشه^[۴۳]، بسیاری از شرکت‌ها و خانوارها ابتدا پول پس‌انداز می‌کنند تا دیونی را بپردازند که در بحران بر دوششان بار شد. تحلیلگران بانک معتقدند که این موضوع به منجر می‌شود به آنکه منحنی اقتصاد نه به شکل V بلکه به شکل U درآید، یعنی پس از فروپاشی دوره رکود و ایستایی فرا می‌رسد و پس از آن دوباره رشد شروع می‌شود. کارشناس اقتصاد دانشگاه نیویورک نوریل روبینی^[۴۴] حتی معتقد است که این موضوع خوشبینانه است. او اخیرا از سناریوی “I” صحبت می‌کند، از رکودی عمودی و تقریبا بی‌وقفه در اقتصاد، و بدون هیچ‌گونه چشم انداز بهتر.

برخی اقتصاددانان بیم آن دارند که بحران کرونا بتواند پایان سلطه اقتصادی آمریکا رقم بزند. کنت روگوف^[۴۵] از دانشگاه هاروارد معتقد است که، حتی اگر قدرت ایالات متحده در غلبه خلاقانه بر فلاکت را دستکم نگیریم، معلوم نیست که این قدرت اکنون توفیق حاصل کند. به گفته او پاندمی توانست “ثابت کند که از جنگ جهانی دوم به بعد بزرگ‌ترین تهدید برای برتری دلار و رهبری ایالات متحده است”.

پس آیا این ویروس به ابرقدرتی این کشور خاتمه خواهد داد؟ دوشی^[۴۶]، دانشمند علوم سیاسی واشینگتن معتقد است که اگر ایالات متحده نشان دهد که خود ناتوان از رهبری است، روابط قدرت جهانی به نفع پکن تغییر می‌نماید.

• پیش‌بینی‌ها بی‌موقع است

به قولی پایان سلطه آمریکا اغلب در گذشته پیش‌بینی شده است. در ۴ اکتبر ۱۹۵۷، آمریکایی‌ها وحشت زده شدند هنگامیکه مسکو نخستین ماهواره، اسپوتنیک ۱ را به فضا فرستاد. مردم آن را نشانه سلطه تکنولوژیکی شوروی بر ایالات متحده تلقی کردند.

لیکن پس از آن این کشور دوباره به حرکت درآمد. این تحرک نه تنها به بنیانگذاری ناسا، یعنی آژانس فضایی آمریکا، منجر گشت بلکه سبب آن شد که دولت فدرال، به منظور علاقمند کردن جوانان به فیزیک و ریاضی، میلیاردها دلار برای نظام آموزش عمومی سرمایه‌گذاری نماید. در ۲۱ جولای ۱۹۶۹، نیل آرمسترانگ^[۴۷] از واپاکونتا^[۴۸]، اوهایو، نخستین انسانی بود که بر سطح ماه قدم گذاشت.

اکنون نشانه‌هایی موجود است دال بر آنکه این کشور به اشتباهش پی می‌برد. اکثر آمریکایی‌ها، حتی بدون توصیه مقامات، فاصله‌ گذاری اجتماعی نسبت به یکدیگر را رعایت می‌کنند، بنابراین تضمین می‌شود که ویروس کندتر گسترش یابد. اکثریت عظیمی از آمریکایی‌ها اکنون طرفدار دولت ایالات متحده‌اند که بیمه سلامت پاسخگو به شهروندان آمریکایی را فراهم می کند. در چهارشنبه، دمکرات‌ها سرانجام در مورد کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری به توافق رسیدند، پس از آنکه کاندیدای سوسیالیست برنی سندرز از کاندیداتوری خود صرفنظر نمود و قول داد که از معاون رئیس جمهوری پیشین جو بایدن پشتیبانی نماید. انتخابات در ۳ نوامبر برگزار می‌شود. اکنون بایدن رقیب ترامپ است، گرچه با کمبود پول مواجه است و با این حقیقت دست و پنجه نرم می‌کند که هیچکس در حال حاضر علاقه‌ای به او نشان نمی‌دهد.

در ایالات متحده هر بچه مدرسه‌ای یاد می‌گیرد که بگوید، “به خودت متکی باش”. اینکه کسی واقعا به خودش متکی باشد، عملا غیرممکن است. اما این دقیقا همان چیزیست که این جمله را چنین جذاب جلوه می‌دهد.

صحبت های ترامپ پیرامون کرونا ویروس:

منبع:

این مطلب در ۱۱ آوریل سال ۲۰۲۰ در تارنمای مجله اشپیگل منتشر شده و در آدرس ذیل قابل‌دسترسی است:

https://www.spiegel.de/international/world/the-american-patient-how-trump-is-fueling-a-corona-disaster-a-024a5cc9-2c07-419a-a351-67837b47f6bb

[۱] . Greg Turner

[۲] . Alameda                     منطقه اسپانیایی زبان در کالیفرنیا

[۳] . food bank                     جایی که غذاهای اساسی و اقلام فاسد نشدنی ذخیره می گردد و به مردم نیازمند داده می شود

[۴] . DowDuPoint Inc.          

[۵] . Cindy Houts

[۶] . pandemic

[۷] . WHO

[۸] . Pandemic (of a disease)                           همه‌گیری بیماری

[۹] . Rush Doshi

[۱۰] . Suez moment                  اشاره به بحران کانال سوئز دارد که با ملی شدن این آبراه بریتانیا مجبور به ترک آن گردید. در اینجا منظور خاتمه ابرقدرتی آمریکاست.

[۱۱] . gown                              لباس بیمارستانی

[۱۲] . Jonathan Marshall

[۱۳] . Maimonides

[۱۴] . CDC

[۱۵] . campaign rally                  میتینگ عمومی بزرگی به منظور پشتیبانی از مثلا یک حزب سیاسی

[۱۶] . swine flu (H1N1)

[۱۷] . Alex Azar

[۱۸] . Mardi Gras             جشن سنتی سالیانه

[۱۹] . Ischgl

[۲۰] . Cynthia Lee Sheng

[۲۱] . Jefferson Parish                 بخشی در ایالت لوئیزیانا

[۲۲] . Lori Lightfoot

[۲۳] . Cuban missile crisis          رویارویی ۱۳ روزه آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۶۲

[۲۴] . Mark Meadows

[۲۵] . Fox News

[۲۶] . Julianne Smith

[۲۷] . Joe Biden

[۲۸] . Herbert Hoover

[۲۹] . Goldman Sachs                             بانک چند ملیتی سرمایه گذاری و شرکت خدمات مالی در آمریکا

[۳۰] . Michael Green

[۳۱] . Matthew Viragh

[۳۲] . Justin Wolfers

[۳۳] . Greg Turner

[۳۴] . Lindsey Karlin

[۳۵] . Steven Mnuchin

[۳۶] . David Kong

[۳۷] . Best Western chain

[۳۸] . Phoenix                           شهری در آریزونا

[۳۹] . Hilton

[۴۰] . Marriott

[۴۱] . InterContinedtal

[۴۲] . Hyatt

[۴۳] . Deutsche Bank                  بانک چند ملیتی سرمایه گذاری و شرکت خدمات مالی در فرانکفورت آلمان

[۴۴] . Nouriel Roubini

[۴۵] . Kenneth Rogoff

[۴۶] . Doshi

[۴۷] . Neil Armstrong

[۴۸] . Wapakoneta, Ohio