وقتی ساختارها و نهادهای اقتصاد در زندگی روزمره کرونازده تغییر می‌کند

آخر هفته گذشته، من یک مایل را در امتداد خیابان ام^[۱] در واشنگتن دی سی، که محل زندگی­ام است، از لبه جورج تاون تا خیابان کانکتیکات پیاده روی کردم. جاده ها و پیاده روها خاموش بود. سالن های سینما، آرایشگاه ها، مراکز تناسب اندام و رستوران هایی که غذای اتیوپیایی، ژاپنی و هندی سرو می کنند، به طور هم زمان، به شکل ردیف طولانی پنجره های تاریک خودنمایی می کردند. از آنجا که بیماری همه گیر زمان حال را متوقف می کند، ما را مجبور می کند که در آینده زندگی کنیم. سوالی که  در حال گذر از دی سی به سمت شرق از خودم پرسیدم، سوالی است که بسیاری از آمریکایی ها امروزه همه در فکر خود دارند: چه کسی از پاکسازی این شیوع همه گیر بدون آسیب بیرون می آید، و چه کسی نه؟ در سه هفته گذشته، من این سؤال را از بیش از ده ها صاحب مشاغل، تحلیلگران خرده فروشی، اقتصاددانان، طرفداران مصرف کننده گان و سرمایه گذاران املاک و مستغلات ارائه کرده ام. دیدگاه های آنها با هم ادغام می شوند و داستانی منسجم، هر چند نگران کننده، در مورد آینده منظره خیابان های آمریکا را بیان می کنند.

ما در حال ورود به مرحله جدید و تکاملی خرده فروشی هستیم که در آن شرکت های بزرگ بزرگتر می شوند، بسیاری از رؤیاهای مغازه های کوچک خانوادگی از هم پاشیده می شوند، فروشگاه های زنجیره ای گسترش یافته و ویژگی های منحصر به فرد محلی مربوط به هر بخش را محو و نابود می کنند، فعالیت اقتصادی بیشتری به جریان تجارت الکترونیکی سرازیر می شود و رستوران ها برخلاف چیزی که صنعت از زمان ممنوعیت تجربه کرده است، دچار تحول خواهند شد. این یک پیش بینی وحشتناک است، اما جرقه امیدی در آن وجود دارد. اگر شهرها در چند سال آینده مطلوب تر نشوند، برای زندگی ارزان تر می شوند. از این رو، اجاره های با قیمت مناسب تر می تواند افراد، ایده ها و شرکت های جالب تری را به خود جلب کند. این ممکن است میراث چرخه ای ویروس کرونا باشد: رنج، فاجعه، و سپس تولد دوباره. این بیماری همه گیر تعادل شهری ما را مجدداً احیا می کند و شاید، برای قرن بیست و یک، شهرهای آمریکایی مستحکم تر و مقاوم تری ایجاد کند.

۱- شتاب بزرگ

برای دیدن اینکه چگونه این شیوع همه گیر در حال تغییر شکل بازار خرده فروشی آمریکا است، حتی لازم نیست از خانه بیرون بروید و درهای بسته فروشگاه ها را بشمارید. رسیدها و صورت حساب کارت اعتباری شما کل ماجرا را بیان می کنند.

روز پنج شنبه، وزارت بازرگانی ایالات متحده گزارش داد که درآمد خرده فروشی در مارس با بیشترین حدی که تاکنون ثبت شده سقوط کرد. درآمد ناشی از سفر – از جمله در خطوط هوایی، هتل ها و سفرهای دریایی – با احتساب بازپرداخت ها بیش از ۱۰۰ درصد کاهش یافت است. فروشگاه های بزرگ و مغازه های پوشاک پس از گذشت سالها رکود فروش، با یک فاجعه در حد انقراض روبرو هستند. گروه هایی که وضعیت بهتری داشتند و حتی فروششان از قبل هم پررونق تر شد شامل فروشگاه های مواد غذایی و فروشگاه های مشروبات الکلی است که در ماه مارس بهترین ماه رشد خود را به ثبت رسانده است. همچنین درآمد ناشی از تعمیرات خانه نیز رو به رشد است.

برخی از این تغییرات، وقفه هایی بیرحم در زندگی مدرن است، مانند تعطیلی سالن های بدنسازی و قطع سرویس رستوران ها. اما در طولانی مدت، COVID-19 احتمالاً رفتارهای جدید و عادات جدیدی را بی مقدمه ابداع نمی کند، بلکه بیشتر برخی از روندهای از پیش موجود را تشدید و تسریع می کند.

یک مثال بارز این است که این شیوع همه گیر تعطیلی خرده فروشی را تسریع می کند. از ۵۰ سال گذشته، تعداد بازارهای آمریکا تقریباً دو برابر سریعتر از جمعیت آمریکا رشد کرده است، تا جایی که در سال ۲۰۱۵، ایالات متحده ۱۰ برابر آلمان فضای خرید سرانه یعنی به ازای هر فرد داشت. چنین فراوانی ای در عصر آمازون معنی ندارد. فروشندگان آمریکایی که تعدادشان بیش از حد زیاد شده بود، با حرکت کشور به سمت خریدهای آنلاین، مسیر طولانی سقوط را پیش رو داشتند. در سال ۲۰۱۷ و مجدداً در سال ۲۰۱۹، تعطیلی فروشگاه های فیزیکی به اوج خود در تمام تاریخ رسید، که منجر به تضعیف و تحلیل قطب های حومه ای مانند اسپورتز آثاریتی( Sports Authority ) و پیلس ( Payless ) شد.

سال ۲۰۲۰ ممکن است مرگ فروشگاه ها را به ارمغان بیاورد، و نشانگر پایان نوآوری۲۰۰ ساله خرده فروشی پس از کاهش آن در طول دهه ها است. فروشگاه میسی بیش از صد هزار کارگر را مرخص کرده است. نریمان مارکوس برای فصل ۱۱ (تقاضا برای برخورداری از حمایت در برابر طلبکاران) ثبت نام کرده است. بسیاری فروشگاه های با سابقه بیشتر و خرده فروشان پوشاک مطمئناً در این مسیر ورشکستگی یا گورستان شرکتها آنها را دنبال می کنند. با متوقف شدن این قطب ها، صدها بازار که قبلاً در سال ۲۰۱۹ مشغول کار بودند، در سال ۲۰۲۰ از میدان به در خواهند شد.

این همه گیری احتمالاً تصاحب بازار اقتصاد توسط بخش های قدرتمند و مهم بازار را هم سرعت خواهد بخشید. در اوایل این بحران ، مقاوم ترین شرکت ها شامل خرده فروش های با سهام ارزشمند مانند آمازون، والمارت، جنرال دالر، کاست کو و هوم دیپات هستند که قیمت سهام آنها بالاترین رکورد یا نزدیک آن است. در همین حال ، بیشتر خرده فروشان – مانند سالن های آرایشی، کافه ها، گل فروشی ها و سالن های بدنسازی – نقدینگی کافی برای کمتر از یک ماه در دست دارند. در یک نظرسنجی از چندین هزار مشاغل کوچک، از جمله هتل ها، تئاترها و کافه ها، مشخص شد که فقط ۳۰ درصد از آنها انتظار دارند که بتوانند در شرایطی که قرنطینه چهار ماه به طول انجامد، دوام بیاورند.

شرکت های بزرگ دارای چندین مزیت نسبت به شرکت های مستقل کوچکتر در شرایط بحران هستند. آنها دارای ذخایر نقدی بیشتر، دسترسی بهتر به سرمایه و دفتر مشاوره عمومی برای تعدیل کارمندان خود با روشی نظام مند هستند. از همه مهمتر، روابط آنها با دولت و بانک ها ، آنها را در اولویت اعطای تسهیلات قرار می دهد.

دو هفته گذشته شاهد تلاش های گسترده ای از درخواست های مشاغل کوچک برای تأمین بودجه از دولت فدرال بوده است. به نظر می رسد شرکت های بزرگتر تأخیرهای مشابه را در دریافت کمک مالی تجربه نمی کنند. در یک جنجالی خاص، کریس استیک هاوس روت (Ruth’s Chris Steak House )- یک شرکت دولتی با ۱۵۹ شعبه در جاهای مختلف و ۸۷ میلیون دلار نقدینگی در دست – اعلام کرد که ۲۰ میلیون دلار از طرح نجات مشاغل کوچک تأمین کرده است یعنی طرحی که قبل از آنکه بتواند آنطور که هدف داشت به مشاغل مستقل بی شماری کمک کند، با کسری بودجه مواجه شد (بعداً کریس روت قول داد پول را برگرداند، و دولت فدرال کیسۀ این طرح را پر کرد، هرچند که به احتمال زیاد دوباره به سرعت خالی می شود).

این نقاط قوت از پیش موجود در طول روند بهبودی لرزان احتمالاً ادامه خواهند یافت. در حالی که که فروشگاه ها با الزامات جدیدی مواجه هستند – مانند نصب دستگاه های دماسنج در ورودی ها یا نظارت و تدابیر بهداشتی اضافی – شرکت های بزرگتر بدون اینکه ورشکسته شوند، منابع لازم برای سرمایه گذاری را دارند.

از این گذشته، شرکت های بزرگ آمریکایی اگر بتوانند خود را تا چند ماه آینده حفظ کنند، موقعیت قوی تری پیدا خواهند کرد و در صورت شروع بازگشایی مشاغل، میلیون ها کارگر جدید را به کار خواهند گرفت.  آریندراجیت دوب، استاد اقتصاد در دانشگاه ماساچوست در امرست، به من گفت: ” احتمالاً شرکت های بزرگتر و فروشگاه های زنجیره ای در اواسط راه تعداد زیادی نیروی جدید استخدام خواهند کرد.” در حقیقت، در زمانی که اقتصاد چندین میلیون شغل را در هفته راهی زباله دان می کند، شرکت های آمازون، اینستاکارت، والمارت، جنرال دالر، والگرینز و کروگر روی هم برای بیش از هفتصد هزار کارمند تمام وقت یا کارگران پیمانکاری پست های شغلی ارائه داده اند. در نبرد دیوید در مقابل گلیات (David-versus-Goliath) بین مشاغل بزرگ و کوچک در آمریکا، COVID-19 برخلاف ارزیابی اخیر اندرو کومو، فرماندار نیویورک، “عامل برقراری تساوی ” نیست. این شیوع برای افراد ضعیف سم و برای بسیاری از غول ها استروئید است.

مغازه باربیکیو سویت اوبورن در خیابان هایلند، باز فقط برای غذای بیرون بر، در محله پونسی-هایلند آتلانتا

۲- یکدست سازی شهر آمریكایی

رشد خرید آنلاین و مشاغل بزرگ چیزی نیست که بسیاری از ساکنان شهر بتوانند از کنار آن بی تفاوت رد شوند. این امر باعث می شود که شهرها تا سال آینده یا طی زمان طولانی تر شباهت های بیشتر و ویژگی های منحصر به فرد کمتری داشته باشند.

با رشد تجارت الکترونیکی ، فروشگاه های بیشتری از مغازه های خرده فروشی طبقه همکف بیرون رانده می شوند. بسیاری از این مغازه ها برای ماه ها خالی باقی می مانند و سایبان های روشن و پرنور، تابلوهای رنگارنگ و پنجره های شلوغ که هر کدام چهره محله خود بود جمع می شوند. شهرهای زیادی پشت سر هم گویی بی هویت و ناشناس می شوند. با کاهش تعداد فروشگاه های مستقل و تعداد بیشتری آمریکایی که در خانه کار می کنند، خیابان ها نیز ساکت تر خواهند بود. برخی از ساکنان شهری ممکن است از شهر نیمه پر، نیمه خالی لذت ببرند. این پدیده یک تعطیلات عجیب و دائمی را به همراه خواهد داشت، چیزی که تا به حال سابقه نداشته است. اما حتی کسانی که از فضای خالی کافی در پیاده رو خوشحال هستند، در پنجره های تاریک سمت چپ و راست خود سایه ای از شهری را که قبل از طاعون می شناختند، می یابند.

در حالی که فروشگاه های کوچک خانوادگی و فروشگاه های چند منظوره بسته می شوند، آن دسته از صنایع که دوام آورده و در برابر تجاوز الکترونیکی مقاوم هستند – مانند بقالی ها و رستوران ها، احتمالاً در کوتاه مدت تحت الشعاع فروشگاه های زنجیره ایی قرار می گیرند که از طوفان جان سالم به در می برند. شهرها هنوز برای زندگی راحت خواهند بود، اما راحتی آنها یکدست خواهد بود: مجموعه ای از شعبه های داروخانه های CVS، شعب بانک، تعدادی نمایندگی های خاص که سریع و بدون دردسر کارها را راه می اندازند و کافی شاپ ها. (این پیشرفت کاملاً جدید نیست: از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۸ ، شهر نیویورک تقریباً هر ۱۲ روز یک نمایندگی جدید دانکینز دونات اضافه کرد.) هر آنچه که باعث می شود ساکنان شهری به طور معمول از زنجیرها بیزار باشند – کارآیی سرد و بی روح ، استریل بودن و کاملا قابل پیش بینی بودن آنها – در طی دوره ای که مردم خود را در معرض عوامل بیماری زای قاتل می بینند تبدیل به نعمت می شود.

ده ها سال است که شهرهای آمریکا علیه یکنواختی جنگیده اند و به گفته برخی، این جنگ مدت ها قبل از بین رفته است. این تنسی ویلیامز بود که گفته بود: “آمریکا فقط سه شهر دارد: نیویورک، سان فرانسیسکو و نیواورلئان. هرجای دیگر کلیولند است. ” در دوره ای که بسیاری از فروشگاه های کوچک خانوادگی رمق خود را از دست می دهند و فروشگاه های زنجیره ای گسترش می یابند ، به نظر می رسد این امر اجتناب ناپذیر است که آنچه که زمانی نیویورک ها و سان فرانسیسکوها را از هم متمایز می کرد، حالا دیگر چهره خیابان ها را از طریق تبدیل دسته جمعی آنها به کالای مصرفی یکدست می کند، زیرا هرجایی که می روید احساس می کنید شبیه جای است که چند دقیقه پیش آنجا بوده اید.

• افت شدید میزان مهاجرت می تواند تجربه شهری را همگن کند.

به نظر می رسد رئیس جمهور ترامپ می خواهد مهاجرت به ایالات متحده را به طور کامل متوقف کند و دولت اکنون مرز جنوبی را به روی مهاجران بسته است. بسیاری از كشورهای آمریكای مركزی مقررات منع عبور و مرور داخلی را اجرا كرده اند كه گذر از بیشتر گذرگاه های مرزی را غیرممكن ساخته است. اما حتی بدون این اقدامات، این بیماری همه گیر مسافرت ها و مهاجرت های بین المللی را به طور موثری متوقف کرده است.

اعمال محدودیت ها بر مهاجرت در وهله اول و مهمتر از همه به خانواده ها و جوامع مهاجر آسیب خواهد رساند. همچنین چهره شهرهای آمریکا را تغییر خواهد داد. احتمال اینکه مهاجران شرکت تأسیس کنند به احتمال زیاد نسبت به آمریکایی های بومی کمتر نیست. شرکت هایی که این مهاجران ممکن است تأسیس کنند، دو برابر خود آمریکایی ها احتمال دارد رستوران ها و فروشگاه های خرده فروشی مانند بودگس و سالن های ناخن باشند. براساس تحقیقات اقتصاددانان ویلیام کر و ساری پکالا کر، در بعضی از مناطق مانند سان خوزه، کالیفرنیا، ۶۰ درصد از کل شرکت های جدید از جمله رستوران های جدید توسط مهاجران آغاز می شوند.

بر اساس چیزی که ویلیام کر به من گفت “اگر دروازه های مهاجرت را بخاطر شیوع همه گیر ببندیم ، چیز مهمی در خیابان های آمریکا از دست خواهد رفت. بدیهی است که این امر برای گروه های مهاجر و افرادی که در شهرها زندگی می کنند واقعاً بد خواهد بود. آنچه که کمتر آشکار است، اما در عین حال مهم است، این است که استعدادها به دلیل این امکانات به این شهرها سرازیر می شوند. اگر مهاجران در نیویورک در رنج و سختی باشند، این باعث می شود این شهر برای مهاجران جوان جذابیت کمتری داشته باشد، اما همچنین باعث می شود شهر از نظر ظاهری برای جوانان بیست و چندسالۀ خود آلبانی هم که در فکر نقل مکان از این شهر هستند، دیگر جای باحالی نباشد. “

اگر این بیماری همه گیر تأثیرات جدی بر مهاجرت جهانی داشته باشد، شهرهای آمریکایی مانند نیویورک، لس آنجلس و میامی یکسان نخواهند بود. و فقدان مهاجران جدید در شهرهای ما در هیچ بخشی مانند صنعت رستوران ها احساس نمی شود، که شاید بیش از همه بخش های دیگر اقتصاد ازاین بحران تأثیر پذیرفته است.

بوتیک یانگ بلاد (Blood Young Boutique) در خیابان هایلند در محله پانسی هایلند (Poncey-Highland)؛ در حال حاضر بسته است و فروش ندارد.

۳- پایان دوران طلایی رستوران ها

دقیقاً ۱۰۰ سال پیش، صنعت غذاخوری ایالات متحده با تصویب اصلاحیه هجدهم که تولید و فروش الکل را ممنوع اعلام کرد، با اولین تهدید انقراض روبرو شد.

در حالی که این قانون ممنوعیت تنها حدود یک دهه به طول انجامید، سایه آن بر چشم انداز رستورانها طویل بود. جنگ با الکل با از بین بردن منبع اصلی سود، صدها غذا خوری را وادار به تعطیلی کرد. با وجود این، تعداد رستوران های ایالات متحده در دهه ۱۹۲۰ سه برابر شد. بخشی از این افزایش به دلیل ظهور غذاهای “ماشین های ناهار” بود که مخصوص غذاهایی بودند که بچه ها می توانستند در کنار والدین خود از آنها لذت ببرند، غذاهایی مانند هات داگ، همبرگر و میلک شیک. همانطور که اقتصاددان تایلر کاون در کتاب خود “اقتصاددان برای صرف ناهار می رود” توضیح داد، ممنوعیت فروش الکل کودکان را در مرکز فرهنگ آشپزی ما قرار داده است. طبق ادعای وی، قانون ممنوعیت برای چندین دهه ضائقه آمریكایی ها را کاملا خردسالانه کرد و هر وعده غذایی که سرو می شد را برای كودكان مناسب ساخت.

طی چند دهه گذشته، رستورانهای ایالات متحده به کلاس جهانی تبدیل شده اند. صرف غذا در رستوران در آمریکا به نوعی هنر تبدیل شده است، و همین امر نویسنده یوجین ویتو را متقاعد کرد که در سال ۲۰۱۵ اعلام کند “غذا جایگزین موسیقی در قلب گفتگوهای فرهنگی شده است.” منتقدان مواد غذایی معتقد بودند نوعی رنسانس رستورانی در پورتلند، اورگان، نیواورلان، سانفرانسیسکو، شیکاگو، ایالت واشنگتن، لس آنجلس و شهر نیویورک رخ داده است. آمریکایی ها به افتخار این دستاورد قبل از بحران پول بیشتری برای صرف غذا در رستورانها صرف کردند تا برای خرید از فروشگاه های مواد غذایی – اتفاقی که تا قبل از سال ۲۰۱۵ هرگز روی نداده بود.

اما COVID-19 توانست این دوران طلایی را به پایان ناگهانی برساند. رزرو میز باز در رستورانها کلاً به صفر رسیده است. عواید رستورانها حدود ۶۰ درصد در سرتاسر کشور کاهش یافته است و شدیدترین کاهش در رستوران های مجلل، ناهارخوری ها و غذاخوری های آخر شب به چشم می خورد. شرایط به خصوص برای رستوران های مستقل نامطلوب است. جک لی، مدیر عامل شرکت دیتاسنشال (Datassential)، یک شرکت تحقیقاتی در زمینه مواد غذایی و نوشیدنی ها، گفت: “هیچ شکی نیست که فروشگاه های کوچک خانوادگی بی حد در این مدت متحمل ضرر شده اند.”

در یک ماه گذشته، فروشگاه های زنجیره ای از هر ۴ دلار که مردم برای خوردن غذا بیرون از خانه صرف کرده اند، ۳ دلار را به خود اختصاص داده اند. طبق تحقیقات دیتاسنشال، این رقم به طور قابل توجهی بالاتر از میانگین است. فروشگاه های زنجیره ای فقط گردش نقدی بیشتری ندارند، بلکه پس انداز نقدی بیشتری نیز دارند. رستوران کوچک شراکتی محلی بوریتو به سختی پول کافی برای پوشش چند هفته دستمزد کارمندان و خدمات شهری را دارد. در عین حال، رستوران های زنجیره ای چیپوتل سهام عمومی و بیش از ۹۰۰ میلیون دلار در اختیار دارد. شرکت هایی که از این سیلاب جان سالم به در می برند، شرکتهایی هستند که می توانند نفس خود را حبس کنند ، با یا بدون کمک دولت، و شکی نیست که فروشگاه های زنجیره ای از نظر ظرفیت ریه دارای مزیت قابل توجهی هستند.

در تابستان امسال ممکن است اوضاع وخیم تر شود. رستوران ها باز می شوند اما مشتری ها ترسیده شده اند و یا قوانین محلی این مراکز غذاخوری را ملزم به بهره گیری از ۵۰ درصد ظرفیت خود می کنند. اچ جی پارسا، یک مشاور رستوران داری و استاد دانشگاه دنور می گوید: “بسیاری از رستوران ها ممکن است در ماه ژوئن به کار خود برگردند و کتوجه شوند که نمی توانند در تابستان، در فصل اوج خود، سود کسب کنند.” اکثر افرادی که با آنها صحبت کردم، انتظار دارند مسئولین قوانینی برای حفظ فاصلۀ اجتماعی اتخاذ کنند که ظرفیت رستورانها را برای جلوگیری از ازدحام جمعیت محدود کند. چندین رستوران زنجیره ای اعلام کرده اند که قصد دارند صندلی ها را جمع کنند و تعداد میزها را در محل کار خود کاهش دهند. برخی دیگر در مورد نصب حفاظ های ایمنی بین میزها یا افزودن کنترل دما در درب ورودی صحبت می کنند.

فضای خالی برای رستوران های مرکز شهر ازهمه بیشتر ضرر دارد، چرا که این مشاغل با حاشیۀ کم سود نیاز به پر کردن هر اینچ مربع با مشتریان دست به نقد دارند. اما در سطح عمیق تر، این سازگاری ها یک فضای کاملاً جدید را ایجاد می کنند و رستوران ها را نامطلوب تر، گران تر و کسل کننده تر می کنند. یکی از لذت های نوشیدن یک نوشیدنی در یک فضای شلوغ، گوش دادن به آهنگ نجواهای صد نفر غریبه ها است که در فضای صمیمیت خصوصی خود غرق شده اند. صرف غذا با حفظ فاصلۀ اجتماعی، نجوای خانه با ظرفیت تکمیل را ممنوع می کند. استیو سالیس، کارآفرین مستقر در واشنگتن دی سی که دارای چندین رستوران است، به من گفت: “تا زمانی که واکسنی برای این بیماری وجود نداشته باشد، فکر نمی کنم رستوران ها و کافه های ناهار خوری اصلاً به حالت عادی برگردند.”

دانیل او کانر، پیشکسوت مشاوره در زمینه خرده فروشی و یکی از مدیران اجرایی که در دانشکده بازرگانی هاروارد برای دانشجویان صحبت می کند، گفت: ” من فکر می کنم که ظرفیت خرده فروشی کاهش می یابد، جابجا می شود و هدف آن تغییر می کند.” کاهش بدان معناست که هزاران رستوران فعالیت تجاری خود را پایان می دهند. اوکانر گفت: “شک نکنید، به شما می گویم بسیاری از مکان های رستوران امروز تبدیل به سالن های ورزشی می شوند.” جابجایی به این معنی است که بسیاری از رستوران هایی که از بحران جان به در می برند، طی چند ماه آینده تشخیص می دهند که نمی توانند در مناطق گران قیمت در مرکز شهر دوام بیاورند. آنها به دنبال یافتن مکانی جدید در حومه شهر یا تغییر کار تجاری خود به کامیون غذا هستند.

اوکانر ادامه می دهد: “تغییر هدف به معنای این است که رستوران سال ۲۰۱۰ رستوران سال ۲۰۲۵ نخواهد بود. این بیماری همه گیر تحویل بدون تماس غذا، مواد غذایی و هد نوع محصول مرتبط را تسریع می کند.” از آنجا که بیشتر رستوران ها تشخیص می دهند که با پر کردن صندلی های خود به شکل بهداشتی و با حفظ فاصله اجتماعی نمی توانند اجاره خود را در بیاورند. آنها به سادگی به آشپزخانه های سودده تبدیل می شوند – مکانی که در آنجا غذا تهیه می شود اما معمولاً کمتر خورده می شود.

بار دیگر باید به این نکته اشاره کنیم که این تغییر قبلاً داشت به آهستگی اتفاق می افتاد، اما توسط ویروس همه گیر تسریع شد. سال گذشته نوشتم که با توجه به رشد غذاخوری “خارج از مکان”، سال ۲۰۲۰ احتمالاً اولین سالی خواهد بود که رستورانهای آمریکایی بیش از نیمی از درآمد خود را از تحویل غذا، رستوران داری خورویی و غذای بیرون بر دریافت کردند. هیچ کس نمی توانست پیش بینی کند که این نقطه عطف در پی حذف کامل غذاخوری در مکان حاصل می شود.

مانند قانون ممنوعیت مشروبات الکلی ۱۰۰ سال پیش، اولین تجارت رستورانهای تحویل غذا می تواند ضائقه آمریکایی را تغییر دهد. طبق گزارشی از بنگاه سرمایه گذاری کاون و شرکت، پیتزا و غذای چینی برای این انتقال کاملا مناسب هستند، زیرا در حال حاضر ۷۰ درصد از بازار تحویل غذا را در محل ایالات متحده در قبضه خود دارند. اما هر نوع غذایی را نمی توان به مدت ۳۰ دقیقه در ماشین نگه داشت. نه ماهی سالمون کباب شده و استیک نیمه پخته و آبدار و نه غذاهای اصلی میشلین استار را نمی توان دوباره در مایکروویو گرم کرد. به همین دلیل برخی از مشهورترین رستوران های آمریکایی به غذاهای اصلی بازگشته اند. رستوزان های الینا (Alinea) در شیکاگو منوی ۳۹۵ دلار برای هر پرس خود را پاره کرده و آن را با غذاهای راحتی مانند گوشت گاو ولینگتون و پوره سیب زمینی جایگزین کرده است. حقیقت تاریخی عجیب این است که رژیم غذایی دوستدار کودک که پس از قانون ممنوعیت در آمریکا غالب شد، تفاوت چندانی با غذاهای معمول تحویلی کنونی ندارد: پیتزا، بال سوخاری، برگر و ماکارونی.

البته اینکه بگوییم بیشتر رستوران ها می توانند با روی آوردن به تحویل غذا دوام بیاورند بی اساس و سطحی است. در واقع، این راه حل درباره بسیاری از رستورانها  صدق نمی کند- و این فقط به این دلیل نیست که برخی از مصرف کنندگان ممکن است از ماهی قزل آلای سرد و از دهن افتاده خوششان نیاید. مشکل بزرگتر این است که محبوب ترین اقلام تحویلی (یعنی پیش غذا و غذای اصلی) کم سود ترین اقلام هستند، در حالی که مصرف کنندگان اقلام تحویلی به ندرت کالاهای با سود بالاتر مانند دسر و نوشیدنی را سفارش می دهند، یعنی اقلامی که در واقع اجاره را پرداخت می کنند.

یک راه حل: مشروبات الکلی بیرون بر سرو کنید. اچ جی پارسا، از دانشگاه دنور، به من گفت: “من با بسیاری از رستوران ها صحبت كرده ام كه می گویند تحویل مشروبات الكلی موجب نجات شركت آنها شده است. من فکر می کنم اینجا جای نوآوری است. تصور کنید که یک رستوران مواد لازم برای یک کوکتل رویایی را با مقدار مناسب هر یک از مواد تشکیل دهنده برای شما ارسال می کند تا بتوانید خودتان آنرا در خانه تهیه کنید. ” پارسا این رویکرد – نیمی تحویل، نیمی تهیه در خانه – را به عنوان یک تحول احتمالی برای بیشتر رستوران هایی که می خواهند کار تحویل غذای خود را توسعه دهند، می بیند. این یک چشم انداز رستوران ها به عنوان فروشگاه های غذای نیمه آماده است که از آنها می توانید چند خوراک آماده برای کنار غذای اصلی، مواد شده لازم برای سه کوکتل و یک تکه گوشت راسته نیمه آماده را سفارش دهید.

پارسا با جمع بندی این تغییرات گیج کننده در صنایع غذایی گفت: “غذایی که سفر می کند آینده است.” این حرف شاید خیلی کلی باشد ولی حتی شاید حق مطلب را هم به طور کامل ادا نکند. همینطور که دیدیم در یک ماه گذشته، اقتصادی که تمام و کمال بر پایه تحویل کالا باشد از یک مفهوم به یک ضرورت رسیده است.

یکی از کارکنان ایبرین پبگ (Iberian Pig) در دکاتور برای تحویل غذای بیرون بر راهی شده است.

۴- اقتصاد کاملاً مبتنی بر تحویل کالا

منطق مکانی طاعون نابخشودنی است. اگر ازدحام جمعیت پرخطر است، فروشگاه ها نمی توانند شلوغ شوند. و اگر فروشگاه ها محدودیت تعداد انبوه مشتری داشته باشند، تجارت انبوه باید به اینترنت روی آورد.

در یک ماه گذشته ، خرید آنلاین از یک عادت معمولی برای اقلیت مصرف کنندگان به بخش مهمی از زیرساخت های تفریحی آمریکا تبدیل شده است. در یک ماه گذشته یک سوم آمریکایی ها وسایل لازم خود را بصورت آنلاین خریدند و ده ها میلیون نفر از آنها برای اولین بار این کار را انجام دادند. کالاهای تحویلی والمارت بسیار زیاد شده است، و آمازون اکنون تحویل کالاهای غیرضروری را به تأخیر می اندازد تا بتواند پاسخگوی سیل تقاضای بی سابقه باشد. سهم خرید آنلاین از کل خرده فروشی ها به میزان تقریباً یک درصد در سال در حال افزایش بود، اما تجزیه و تحلیل اخیر مؤسسه مالی یو بی اس پیش بینی کرده است که کووید ۱۹ بلافاصله این سهم را از ۱۵ درصد به ۲۵ درصد افزایش می دهد – یک دهه تغییر در چند ماه فشرده شده است.

دن اوکانر، از دانشگاه هاروارد، معتقد است فعالیت “آفلاین” به طور فزاینده ای به سمت تحویل آنلاین سوق خواهد یافت و تقریباً همه جنبه های خرده فروشی شهری را متحول می کند. او توجه من را به سمت هما (Hema)، زنجیره ای از سوپر مارکت های چینی جلب کرد که توسط غول تجارت الکترونیکی و فناوری علی بابا اداره می شود. هما سه منظوره است و در سه زمینه فعتلیت دارد: یک بقالی پرمشتری، رستوران و انبارهای بسته بندی. وقتی به یک فروشگاه معمولی می روید، انگار وارد فروشگاه کروگر (Kroger) یا هول فودز (Whole Foods) شده اید. اما هما بیش از نیمی از حجم فروش خود را خود را از طریق یک برنامه ارائه می دهد، و همین امر باعث می شود بیشتر شبیه به یک انبار بسته بندی باشد تا یک فروشگاه سنتی. “اگر از من بپرسید که خرده فروشی قرار است به کجا برسد، من شما را تشویق می کنم به چین نگاه کنید.” “اگر ما ۱۸ ماه فاصله گذاری اجتماعی را پشت سر بگذاریم، که باعث می شود فروشگاه های شلوغ غیرممکن شوند، بنابراین ما باید هدف خرده فروشان خود را کامل به سمت افزایش تحویل کالا تغییر دهیم.”

این اقتصاد كاملا متکب به تحویل کالا به جهش كوانتومی در وسایل نقلیه بدون راننده و فناوری پهپاد یا افزایش چشمگیر كارگران تحویل نیاز دارد. در کوتاه مدت، باید روی روی گزینه دوم تمرکز کرد. اینستاکارت در حال حاضر به دنبال اضافه کردن ۳۰۰،۰۰۰ کارگر قراردادی در سه ماه آینده است – بیشتر از کل استخدام های جدید پیش بینی شده توسط آمازون، داروخانه های سی وی اس، والمارت و والگرینز روی هم. صنعت تحویل که نه تنها اینستاکارت بلکه اوبر ایتس (Uber Eats) و دُردش (DoorDash) را شامل میشود، با انتقادهای اساسی در رابطه با سیاستهای خود در قبال کارکنانشان مواجه هستند، کارگرانی که به طور معمول از مزایایی مانند بیمه های سلامت و مرخصی استحقاقی محروم هستند. اگر فاصله گذاری اجتماعی باعث تسریع در اقتصاد مبنتی بر تحوبل کالا می شود، می تواند بحث درباره سیاست ها در قبال این کارکنان را هم برانگیزد، در مورد چگونگی جبران زحمات كارگران خدمات ضروری كه به آمریکایی ها اجازه می دهند با خیال راحت در فاصله دور از هم و ایمن بمانند.

ویروس کرونا با از بین بردن اقتصاد چهره به چهره، آمریكایی ها را به آمیزه ای از تجارت مجازی و آماده کردن در منزل كه یادآور اواخر قرن نوزدهم است، باز می گرداند. در دهه ۱۸۹۰، سیرز، روبوك (Sears Roebuck) سبدهای كالاها را به درب منزل خانواده هایی كه در خانه پخت و پز می كردند تحویل داد. در بهار سال ۲۰۲۰ ، آمازون و شرکت های هم قطار آن، هر نوع کالا را بدون هیچ محدودیتی به درب منازل و صندوق های پستی خانواده هایی تحویل می دهند که حتی اگر دوست داشته باشند، نمی توانند برای صرف غذا به رستوران بروند.

بازگشت به اقتصاد سیرز باعث تحریک انرژی جنبشی مناطق مرکزی شهر خواهد شد. شهرها برای از نزدیک لمس کردن ساخته شده اند، اما با این حال ما در حال ورود به دورانی هستیم که تیم وو، استاد حقوق دانشگاه کلمبیا آن را “غیر قابل لمس” به کمک فضای مجازی می نامد. سالن های سینما، سالنهای ورزشی شلوغ، استادیوم های پر از جمعیت، کلوپ ها و کافه های مملو از مردم – همه این ویژگی های زندگی شهری برای کاهش شیوع ویروسی باید متوقف یا کاهش یابد.

در شرایط طاعون، بازگشت زندگی اجتماعی به تراکم و شیوغی سابق از پدیده ای مثبت به امری مسموم تبدیل می شود. در چند سال آینده، برخی از افرادی که می توانند از راه دور در زمینه های فنی، رسانه ای و بازاریابی کار کنند، می توانند با انتقال دفتر اتاق نشیمن خود به حومه شهر، پول زیادی پس انداز کنند. فارغ التحصیلان جوان دانشگاه ممکن است احساس کنند که رفتن به شهری با حمل و نقل عمومی متراکم یک خطر غیرقابل جبران است. یا ممکن است تصمیم بگیرند که “مرکز شهر با فاصله گذاری اجتماعی” یک تناقض ناخوشایند است. اگر به بزرگترین متروهای آمریکا بروند، ممکن است ایستگاه های مانند “نشویل” و “فونیکس” را ترجیح دهند که فاصله گذاری از قبل در زیرساخت های پراکنده شهر طراحی شده اند.

 آرایشگاه و سالن مو درجه یک در خیابان فلت شولز (Flat Shoals) در حال حاضر بسته شده است. بغل آن، رستوران وینگ بار (Wing Bar)فقط برای غذای بیرون بر در دهکده شرقی آتلانتا باز است.

۵- پس از آتش

آهنگ شهرنشینی آمریکا با آکاردئون ساخته می شود. آمریکایی ها در اوایل قرن بیستم خود را در مناطق شهری چپاندند و فشرده کردند. تا اواسط قرن، بسیاری از خانواده های سفید پوست طرفدار حومه شهر شده و به سمت حومه هجوم بردند. سپس، در اوایل قرن بیست و یکم، جوانان با عجله دوباره به مناطق مرکز شهر بازگشتند. اما در چند سال گذشته، شهرهای آمریکا شروع به بیرون راندن بسیاری از ساکنان خود کردند، که به کلان شهرهای کوچکتر و حومه های جنوبی رفتند. مانند بسیاری از روندهای دیگر، شیوع همه گیر این مهاجرت دسته جمعی را تسریع می کند. فروشگاه های خالی سبب ایجاد آپارتمان های خالی در طبقه های بالایی خود می شوند.

شهرهای آمریکایی که در روی دیگر سکه این بحران قراردارند، وضع متفاوتی خواهند داشت. آنها تقریباً از هر نظر “ایمن تر” خواهند بود – سالم تر، دست نخورده تر و خسته کننده تر، با تعداد کمتری از گردشگران ، غذاهای هیجان انگیز کمتر، و زندگی شبانه بی روح در شهر. دغدغه های شهری در رابطه با رفاه شهروندان از دوچرخه سواری و انواع سالاد به طراحی نقاب و رعایت فاصله اجتماعی تغییر خواهد یافت. هزاران جوان که به جسورانه از راه دور به مناطق گران قیمت شهر نقل مکان کرده بودند، ممکن است سقوط استانداردهای زندگی و امکانات را ارزیابی کنند و به این نتیجه برسند که دیگر این مناطق ارزش ماندن ندارند. آمار سرشماری نشان خواهد داد که خروج از شهرها در سال های کووید به بیش از حد تصور رسیده است. عناوین خبری از سقوط شهر آمریکایی، یا حیرت انگیزتر، از “مرگ عطش آمریکایی ها برای مهاجرت به نیویورک” سخن خواهند گفت. 

سپس اتفاق جالبی خواهد افتاد: آکاردئون دوباره منقبض می شود و شهرهای آمریکا مجدداً مقرون به صرفه خواهند شد.

جرمیا ماس، نویسنده کتاب “نیویورک در حال افول (Vanishing New York)”، به من گفت: “در حال حاضر ، افراد ثروتمند به معنای واقعی کلمه در حال فرار از نیویورک هستند. آنچه که برای نیویورک اتفاق می افتد آسیب زا، عجیب و غریب و آخرالزمانی است. اما اگر همه شهرها طی چند سال آینده ارزان تر شوند ، من نسبت به این تغییر نوعی خوش بینی مبهم را حفظ می کنم. “

در دهه بعد از رکود بزرگ، شهرهای آمریکا بسیار محبوب و بسیار گران قیمت شدند. محله هایی که زمانی جعبه های جواهرات گریز از مرکز بودند، به مرکز تجمل و زندگی لوکس تبدیل شدند. ثروت عجیب و غریب بود و اجاره ها به حدی افزایش یافت که بسیاری از خانواده ها و فروشگاه هایی که شهرها را منحصر به فرد می ساختند، به بیرون رانده شدند.

در گذشته ، شهرها مکانهای مناسبی برای غریبه هایی بودند که به جا و مکان خاصی تعلق نداشتند، اما در دهه گذشته هنگامی که محبوبیت آنها بین توده مردم افزایش یافت ، افزایش مخربی را در قیمت ها به دنبال داشت. ماس گفت: “اگر در چند سال آینده شهرها ارزان تر شوند ، ممکن است هنرمندان و ساکنان عجیب و غیر عادی و فرهنگ های مختلف به نیویورک و مکان هایی مانند آن بازگردند و این می تواند شهرها را دوباره جالب کند.

همانطور که ماس صحبت می کرد، من به آتشی که به جان جنگل می افتد فکر می کردم که زیر پوسته جنگل پیش می رود و میراثی از خاکستر باقی می گذارد. عواقب ناشی از آتش، چیزی جز مرگ و ویرانی نیست. اما با گذشت زمان، تعادل محیط دوباره تنظیم می شود. نور خورشید به خاک جنگل می تابد. گیاهان جدیدی رشد می کنند که نمی توانستند قبل از اینکه آتش سوزی چشم انداز جنگل را تغییر دهد، رشد کنند.

شیوع همه گیر کووید ۱۹ دو میراث را برای منظره خیابانهای آمریکایی به جای می گذارد. در چند سال آینده، ویروس هزاران فروشگاه محلی محبوب را وادار به تعطیلی خواهد کرد. فروشگاه های زنجیره ای به شدت رشد خواهند کرد. رستوران ها متروکه خواهند شد و تراکم بشریت که نیروی حیاتی شهرها است به واسطه این بیماری مهار خواهد شد.

اما مرگ شهر آمریکایی در آینده ای نه چندان دور، تولد دوباره آن نیز خواهد بود. وقتی اجاره ها کم شوند ، فروشگاه های کوچک خانوادگی دوباره باز می شوند – آمریکا به آنها احتیاج دارد. وقتی یک دولت معقول و منطقی تشخیص دهد که آمریکا به مهاجران نیز احتیاج دارد، خارجی ها با تمام توان باز خواهند گشت. فضاهای خالی ارزان تر به فضاهای پیشگام برای لذت بردن از تفریحات باستانی مانند نوشیدن یک فنجان قهوه و کتاب خواندن تبدیل می شوند و ترکیب جدیدی از فناوری های بهداشتی ، تناسب اندام و پوشاک در مغازه ها استفاده می شود. سرآشپزهای خارجی برمی گردند و آمریکایی ها دوباره می توانند لذت صرف یک غذای خصوصی را در مکانی مملو از هیاهوی غریبه ها به خاطر آورند، اگر هرگز فراموش کرده باشند. از خاکستر، چیز جدیدی رشد خواهد کرد، و اگر ما درست آن را بسازیم، این چیز جدید بهتر از قبل خواهد بود.

تئاتر پلازا، قدیمی ترین سینمای مستقل آتلانتا

منبع:

این مقاله ترجمه از سایت دی آتلانتیک است،برای دریافت اصل مقاله کلیک کنید.

[۱] ^{. M Street}