بیست سال پس از حوادث یازده سپتامبر ۲۰۰۱
این سنت وحشتناک در زمان کنونی، به چه معنا است؟ آیا آمریکایی‌ها با حمله به جوامع یا نهادهایی که خاستگاه این افراط‌گراهای جدید است، واکنش نشان می‌دهند؟ ظلم به کل یک گروه اقلیت بر مبنای رفتارهای تعدادی انگشت‌شمار از اعضای آن، یک سنت وحشتناک آمریکایی بوده و بیست سال پس از حوادث یازده سپتامبر، زمان پایان دادن به آن فرارسیده است. فرح پاندیث[۱] و ژاکوب ور[۲] در ۸ سپتامبر ۲۰۲۱ ضمن مقاله‌ای با عنوان «پایان دادن به بدترین سنت آمریکایی: بیست سال پس از حوادث یازده سپتامبر ۲۰۰۱[۳]» که توسط مرکز بلفر متعلق به دانشگاه هاروارد چاپ شد، وجود روحیه افراط گرایی در میان آمریکایی‌ها و نژادپرستی این جامعه را مورد نقد قرار دادند.
نژادپرستانه: قوانین ذاتی در آمریکا
ریس جونز[۱] بیش از ۲۰ سال در مورد مهاجرت تحقیق کرده است و نویسنده کتاب «مرزهای سفید: تاریخ نژاد و مهاجرت در ایالات متحده از ممنوعیت ورود کارگران چینی تا دیوارهای مرزی» یادداشتی با عنوان «مواجهه با میراث نژادپرستانه قوانین مهاجرتی آمریکا»[۲] در ۲۸ اکتبر ۲۰۲۱ در نشریه نیویورک تایمز منتشر کرده بر این باور است که اگرچه امروزه زبان ضد مهاجرتی حزب جمهوری‌خواه و خشونت در مرزها، ممکن است برخی آمریکایی‌ها را ناراحت کند، اما نژادپرستی ذات آمریکایی‌ها با مهاجران غیر سفیدپوست در طول تاریخ است.
سیاست مهاجرتی: نمونه ای از نژادپرستی ساختاری کلاسیک و درک نشده
چارلز کاماساکی[۱] در ۲۳ مارس ۲۰۲۱ مقاله‌ای با عنوان «سیاست مهاجرتی آمریکا، نمونه‌ای از نژادپرستی ساختاری کلاسیک و درک نشده[۲]» در موسسه بروکینگز به چاپ رسانده است. در این مقاله به نقد نظام مهاجرتی در آمریکا و تبعیض هایی که این نظام نسبت به رنگین پوستان قائل می شود پرداخت.
تیراندازی‌های گسترده در آل پاسو و دایتون
دِگاردین[۱] یادداشتی از آدریان هورتون[۲] با عنوان «استفان کولبِرت: هسته‌های اتمی فرهنگ تفنگ آمریکا در حال ذوب شدن است[۳]»، در ۶ آگوست سال ۲۰۱۹ منتشر کرد. در این یادداشت، به تیراندازی‌های گسترده در آل پاسو[۴] و دایتون[۵] و عدم پاسخگویی جمهوری‌خواهان پرداخته شده است. هورتون به نقل از کولبرت، معتقد است که فرهنگ تفنگ آمریکا در حال ذوب شدن است. تهدید تروریسم داخلی نژادپرستانه درحال افزایش واقعی است و جمهوری‌خواهان در کنگره، قدرت خود را به جان مردم ترجیح می‌دهند و نمی‌خواهند، این فاجعه و خشونت را تأیید کنند؛ زیرا تأیید آن را تهدیدی برای قدرت خود می‌دانند. این در حالی است که خبرگزاری‌ها هم به دلیل مشکلات و چالش‌های مالی، به آن نمی‌پردازند.